-->

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ


των μεταναστών τρίτων χωρών



Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στό φύλλο (29/10/2010) της αγγλόφωνης εφημερίδος "Athens News".

Δικαστική υπόθεση αμφισβητεί το δικαίωμα ψήφου των μεταναστών τρίτων χωρών (όχι κοινοτικών)

(Μετάφραση στα ελληνικά: Ιωάννης Ανδριόπουλος - Ακομμάτιστοι Έλληνες Πολίτες)

Ένας Αθηναίος δικηγόρος αμφισβητεί τη συνταγματικότητα της νομοθεσίας που απονέμει το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε μετανάστες τρίτων χωρών (όχι κοινοτικών) στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, με το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας), το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Ελλάδας, τώρα να σταθμίζει αν θα παραπέμψει την υπόθεση στην ολομέλεια.
Η κατατεθείσα αίτηση ακυρώσεως του δικηγόρου κ. Ιωάννη Ανδριόπουλου συζητήθηκε στην επταμελή σύνθεση του ΣτΕ νωρίτερα αυτό το μήνα.

«Κανένας δεν μπορεί να είναι 100 τοις εκατό σίγουρος για τίποτα» είπε ο κ. Ανδριόπουλος, «αλλά ενθαρρύνομαι από το γεγονός ότι ο εισηγητής του δικαστηρίου [κ. Ευθύμιος Αντωνόπουλος] έχει προτείνει την παραπομπή της υπόθεσης στην ολομέλεια [του δικαστηρίου].»

Όταν η Athens News επικοινώνησε με τον κ. Αντωνόπουλο, είπε ότι δεν θα μπορούσε να πει εάν η απόφαση της επταμελούς σύνθεσης του ΣτΕ για το αν θα παραπεμφθεί η υπόθεση στην ολομέλεια του ΣτΕ, πρόκειται να δημοσιευτεί πριν ή μετά από τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης της 7ης Νοεμβρίου.

«Δεν μπορώ να σχολιάσω επί της υποθέσεως μέχρι την δημοσίευση για το αν θα παραπεμφθεί η υπόθεση στην ολομέλεια.» είπε ο κ.Αντωνόπουλος στην Athens News. «Θα δημοσιευθεί [τον Νοέμβριο].»

Ακόμα κι αν η ολομέλεια του Συμβούλιο της Επικρατείας συζητήσει την υπόθεση και αποφανθεί υπέρ του κ. Ιωάννη Ανδριόπουλου μετά τις εκλογές, ο δικηγόρος είπε ότι τα παρεπόμενα του ζητήματος είναι τόσο βαθιά, που καθιστούν τα αποτελέσματα των επερχομένων δημοτικών εκλογών άκυρα και ανυπόστατα, επιβάλλοντας έναν άλλο γύρο ψηφοφορίας.

Kathy Tzilivakis




ΣΧΟΛΙΟ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ:

Που κρύβονται οι διαπρύσιοι κήρυκες του ΛΑ.Ο.Σ. για την αντισυνταγματικότητα του νομοσχεδίου;


Γιατί κανείς έως τώρα δεν στάθηκε δίπλα στον Ιωάννη Ανδριόπουλο που ολομόναχος μάχεται σθεναρά απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα;;;


Που είναι εκείνοι οι πολιτικοί που δήλωναν ορκισμένοι πολέμιοι του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, και υπόσχονταν πριν μήνες ΑΜΕΣΗ (!!) προσφυγή στο ΣτΕ αν ποτέ ψηφιστεί;;; Που είστε κ.Γεωργιάδη και εσείς και το κόμμα σας;;; Διαβάστε αγαπητοί φίλοι πολύ προσεκτικά τι έλεγε ο κ.Γεωργιάδης στην προσωπική του ιστοσελίδα στις 3 Μαρτίου 2010, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας...(τα θαυμαστικά δικά μας)

" ....εάν η Ν.Δ. όπως διεφάνη από την χθεσινή συζήτησι, καταψηφίσει μεν το νομοσχέδιο, αλλά υπερψηφίσει την συνταγματικοτητά του, απορρίπτοντας την ένστασι Αντισυνταγματικότητος από πλευράς ΛΑ.Ο.Σ. αντιλαμβάνεστε τί θα σημαίνει αυτό...εμείς θα προσφύγουμε αμέσως στο ΣτΕ εναντίον του νόμου, (!!!!!!) αλλά θα βρίσκουμε μπροστά μας στο Δικαστήριο και τα επιχειρήματα της Ν.Δ. (!!!!!!) Δηλαδή οι αντίπαλοί μας θα έχουν ένα επιπλέον όπλο (!!!!!!)...και ο νοών νοείτο!"





Που είστε κ.Πλεύρη, νομικός όντας, που εκείνη την περίοδο μέσα στο αμφιθέατρο της ΝΕ.Ο.Σ. μιλούσατε για ΑΜΕΣΗ προσφυγή στο ΣτΕ, και ότι όλη η νομική διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε 4 χρόνια (!!!!!), ενώ στις 7 Νοεμβρίου οι (λαθρο)μετανάστες ψηφίζουν;;;


Γιατί κ.Πλεύρη πετάξατε την υπόθεση στο κάλαθο των αχρήστων; ΨΕΜΜΑΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ για να αποσβέσετε την δυσαρέσκεια του πατριωτικού κόσμου.


ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Πηγή:
http://utidanos.blogspot.com/

«Έσσεται ήμαρ»






 (Όμηρος, Δ 164, Ζ 448)  
   
ΣΑΒΒΑΤΟ  31  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2009

ΓΡΑΦΕΙ  Ο  ΣΑΡΑΝΤΟΣ  ΚΑΡΓΑΚΟΣ  
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ  



Σε μια παλαιότερη εποχή, όταν ήθελαν μερικοί, που δεν ήταν και λίγοι, να εκφράσουν την αδιαφορία και την απουσία από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αναφέρονταν σχεδόν πάντα ονειδιστικά στην Ακαδημία και όχι πάντοτε αδίκως. Στον παρόντα καιρό κάτι στο χώρο της Ακαδημίας μας αλλάζει. Ένας καινούργιος ορίζοντας χαράζει. Πριν από μερικούς μήνες η Ακαδημία μας χτύπησε την καμπάνα του συναγερμού για τους κινδύνους, που απειλούν την ελληνική γλώσσα. Κάποιοι έσπευσαν και πάλι να την κακολογήσουν και να της προσάψουν τη μομφή του «οπισθοδρομισμού». Είναι οι συνήθεις υπνωτιστές του ελληνικού λαού που χτυπούν κάθε φορά αυτόν που χτυπάει την καμπάνα του συναγερμού και όχι όποιον βάζει τη φωτιά. Σήμερα δυστυχώς έχουμε φθάσει στο όριο των καιρών. Το γλωσσικό τοπίο μας πάει να ρημάξει. Αποψιλώνεται συνεχώς από τα «φεστιβάλ πυρκαϊάς», που οργάνωσαν αλλεπάλληλοι «μεταρρυθμιστές», που απορρύθμισαν τη γλώσσα και την παιδεία μας. Κι ακολούθησαν άλλα «σήματα λυγρά», που ακονίζουν συστηματικά το γλωσσικό μας πολιτισμό.

Ωστόσο, οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για ανάκαμψη δεν λείπουν. Ο χρόνος που πέρασε έχει ανακηρυχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως Ευρωπαϊκό Έτος Γλωσσών. Η Ακαδημία Αθηνών άδραξε την ευκαιρία και με μια μεστή ανακοίνωσή της εξέφρασε για μια ακόμη φορά την πίστη της προς τα κείμενα της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας ως εκπαιδευτικών αγαθών μεγάλης αξίας για όλη την ανθρωπότητα. Παράλληλα εξέφρασε η Ακαδημία την ανησυχία της για την υποχώρηση της διδασκαλίας των αρχαίων κειμένων από το πρωτότυπο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και για την επέλαση του λατινικού αλφαβήτου, που τείνει να εξαφανίσει την ελληνική γραφή. Τέλος, η Ακαδημία Αθηνών απηύθυνε έκκληση προς την ελληνική κυβέρνηση και προς τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να προβούν στις δέουσες ενέργειες για την επανεισαγωγή της διδασκαλίας των αρχαίων κειμένων στα σχολεία των ευρωπαϊκών κρατών, δίνοντας όμως η Ελλάς το εμψυχωτικό παράδειγμα στους Ευρωπαίους. 

Διότι θα φαινόταν σολοικισμός να επαναφέρουν οι ξένοι τα αρχαία και να τα αποπτύουμε εμείς, και την ώρα που ο Ζαν Λαγκ μελετά την επανεισαγωγή τους, η δική μας επίτροπος να κόπτεται υπέρ της ανακηρύξεως της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στον τόπο μας, ενώ είναι και στους μωρούς φανερό, ότι η αγγλική de facto και μερικώς de jure έχει την πρωτεύουσα θέση στις μαθήσεις και προτιμήσεις των κατοίκων της Ευρωκώσταινας.

Το επ’ εμοί, και εφόσον δεν αφυπνισθούμε και δεν δραστηριοποιηθούμε έστω και την ύστατη στιγμή και εφόσον, για να θυμηθώ τον Θουκυδίδη, η «φύσις» του σύγχρονου Έλληνα παραμένει ανθελληνική, βλέπω το μέλλον της ελληνικής ζοφώδες. Φοβάμαι ότι στο μέλλον η ιστορία της Ελλάδας δεν θα είναι ελληνική. Είμαστε - όσοι απομείναμε – η τελευταία γενιά που ομιλεί και γράφει κάπως υποφερτά την ελληνική. Η καθαρεύουσα του μέλλοντος θα είναι η αμερικανική και η δημοτική του μέλλοντος η απλουστευμένη αλβανική. Οι παλαιότεροι ίσως ενθυμούνται το μετακατοχικό σατιρικό ασμάτιο, που έλεγε: «Ρε, γυναίκα, τίνος είναι τα παιδιά; / Τό ’να μου φωνάζει «γιες» τ’ άλλο μου φωνάζει «για», ρε γυναίκα, δεν μιλούν ελληνικά». Τώρα όμως είναι η ώρα που το άσμα τούτο «δικαιώνεται». Τα παιδιά που θα έλθουν μετά από μας, δεν θα είναι δικά μας παιδιά. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά της παιδείας τους, και τούτη η παιδεία, που τους προσφέρουμε, δεν είναι παιδεία ελληνική. Όταν δεν είναι ανθελληνική, είναι υποπαιδεία, μια ανάπηρη ή ημιπληγική παιδεία.

Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ (25οι σε γλωσσική παιδεία ανάμεσα σε 31 χώρες της γης!) έδειξε πως ο βασιλιάς της παιδείας μας είναι γυμνός (1). Επί 25 χρόνια, μετά την απορρύθμιση του 1976, που άρχισε η έξωση των αρχαίων ελληνικών από τα γυμνάσια και τη ζωή μας, πυργώνουμε μηδενικά επί μηδενικών.Υποβάλλουμε τα παιδιά και τον εαυτό μας σε μια δίαιτα πνευματικής και γλωσσικής σκουπιδοτροφίας, έτσι που μόνο στη βωμολοχία, στη χυδαιολογία και στην αισχρογραφία – κι αυτό φαίνεται από την κρατικοβραβευόμενη και κρατικοπροβαλλόμενη λογοτεχνία – διαπρέπουμε (Σήμερα, αν θεωρήσω σοβαρές τις δηλώσεις της κυρίας επιτρόπου και όχι σαν προπαίδεια για εξετάσεις υποτελείας, φαίνεται πως φθάσαμε σε μια φάση ωριμάνσεως, που ευνοεί ένα διαλεκτικό άλμα: να μεταπηδήγσουμε δηλαδή από την ελληνική σε μια αγγλική αμερικανικού τύπου. Κάτι που για μένα σημαίνει αντιστροφή της θεωρίας του Ντάργουιν: γλωσσική επιστροφή στον πίθηκο).

Όλα αυτά, που συμβαίνουν γύρω μας, συνθέτουν μια ζοφερή προοπτική μέλλοντος. Έχω την ατυχία να διασχίζω καθημερινώς την Avenue Vovos, όπως θα λέγεται μελλοντικά η άλλοτε πανέμορφη Λεωφόρος Κηφισιάς. Σε όλη την ευρεία έκταση Vov-ville, όπως θα λέγεται και το Μαρούσι, η ελληνική επιγραφή έχει γίνει εθνογραφικό αξιοπερίεργο. Γι’ αυτό θυμάμαι διαρκώς μια μελαγχολική φράση του Κάφκα:«Υπάρχουν πολλές ελπίδες, για μας καμιά». Εκτός κι αν κάποια οικολογική οργάνωση τύπου «Αρκτούρος» αναλάβει την προστασία του γένους των Ελλήνων. Ο ελληνικός κόσμος, που μαραζώνει λόγω πληθυσμιακής γηράνσεως και γλωσσικής αποξηράνσεως, αρχίζει να σβήνει μέσα στην πληθυσμιακή και γλωσσική πλημμυρίδα άλλων ευρώστων λαών. Προβλέπει ότι σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον – αν δεν προτάξουμε έστω και τώρα μια εθνική αντίσταση – θα γίνουμε σαν τους Ποσειδωνιάτες, τους κατοίκους του σημερινού Παίστουμ, που κάποτε ήσαν Έλληνες, αλλ’ όπως λέει ο Αθήναιος, εβαρβαρώθηκαν αφού αναμίχθηκαν με Τυρρηνούς ή Ρωμαίους «και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι». Οι Ποσειδωνιάτες μια φορά το χρόνο, λέει ο Αθήναιος, συνέρχονταν για να συμμετάσχουν σε κάποια παλιά ελληνική γιορτή. Και τότε συνέβαινε το εξής: «Αναμιμνήσκονται των αρχαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται».Αυτό το περιστατικό ενέπνευσε στον Καβάφη να γράψει ένα ποίημα συγκλονιστικό, υπό τον τίτλο «Ποσειδωνιάται», όπου επιλογικά φαίνεται ότι οι στίχοι γράφτηκαν όχι για κείνους, γράφτηκαν για μας. Λέει ο Καβάφης:

«Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες –
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί.
Και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
Να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
Βγαλμένοι –ω συμφορά!- απ’ τον Ελληνισμό».

Από τούτο τον Ελληνισμό, που τόσο ως λέξη ενοχλεί μια άλλη κυρία μας της Ευρωβουλής, που λέει ότι δεν την εννοεί, ήσαν βγαλμένοι όλοι οι κάτω της Νεαπόλεως, ίσως είχαν ακούσει το παλαιό τραγουδάκι που έλεγε: “Anche noi fumo Graeci” (= Κάποτε κι εμείς ήμαστε Έλληνες)”. Ασφαλώς κάτι ανάλογο θα λέμε κι εμείς μετά από κάποια χρόνια, όταν η πολιτισμένη ανθρωπότητα θα ξαναστραφεί προς τις κλασικές σπουδές, αλλά τότε πια δεν θα είμαστε Έλληνες. Κι αυτό που θα μιλάμε θα είναι μια κρεολή γλώσσα τύπου Πίτζιν και Σινούκ. (2)

Πάντα όμως υπάρχει καιρός για ανάκαμψη. Ποτέ δεν είναι νωρίς. Η ελληνική ακόμη αντέχει. Δεν το κρύβω ότι με φοβίζουν οι «ρεαλισμοί». Τούτοι οι «ρεαλισμοί» των πολιτικών μας είναι που μας έφαγαν, αρχίζοντας από τη γλώσσα. Η γλωσσική μας πολιτική, μετά από το 1976, παραπέμπει στα «Θυέστεια Δείπνα», που έγιναν η βαριά κατάρα που αφάνισε τον οίκο των Ατρειδών. Έτσι και η κατάρα για την εγκληματική γλωσσική μας πολιτική θ’ αφανίσει κι εμάς. Το ζήτημα της γλωσσικής παιδείας είναι βέβαια πολιτικό, όχι όμως γιατί έγινε αρμοδιότητα των πολιτικών, αλλά γιατί άπτεται αμέσως και εμμέσως της εθνικής μας αυθυπαρξίας. Δεν ήταν αφελής ο Σολωμός όταν έλεγε στο «Διάλογο», το πεζό αριστούργημά του, την περίφημη φράση: «Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;».Γλώσσα και εθνική ελευθερία πάνε μαζί. Η γλώσσα είναι το σπαθί της ελευθερίας, κι απ’ την όψη της γλώσσας και της γραφής γνωρίζει κανείς το μέγεθος της ελευθερίας, που είναι άξιος να σηκώσει ένας λαός. Ποια είναι η όψη σήμερα της ελληνικής γλώσσας; Έρχεται ο ξένος στην Ελλάδα και Ελλάδα δεν βλέπει, και αυτό που ακούει να κυριαρχεί στη νεανική λαλιά είναι η λέξη με τα τρία …α…, που κάνει τα παιδιά μας συνονόματα, η λέξη που παραπέμπει στη Μαλακάσα, που σημειολογικά ισοδυναμεί με το νέο εθνικό μας ενδόσημο.

Ασφαλώς δεν ήταν αφελής και ο Λένιν, όταν έλεγε, «εάν θέλεις να εξαφανίσεις ένα λαό, εξαφάνισε τη γλώσσα του». Η νέα μορφή ιμπεριαλισμού παίρνει γλωσσικό χαρακτήρα. Με τον εκκρεολισμό και τον ευτελισμό των εθνικών γλωσσών γίνεται πιο ευχερής η οικονομική και πολιυική κυριαρχία των κατά καιρούς ισχυρών της γης. Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ο ελληνικός λόγος είναι από τη φύση και τη δομή του δημοκρατικός. Ο Φρειδερίκος Έγκελς έλεγε ότι «Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν όλοι από τη φύση τους διαλεκτικοί». Η διαλεκτικότητα αυτή αποτυπώνεται στη γλώσσα μας, που είναι γι’ αυτόη πιο δημοκρατική γλώσσα της γης. Γι’ αυτό οι «Μπιγκ Μπράδερ» της εποχής έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να εξαφανιστεί, γιατί το μέλλον που μας ετοιμάζουν απαιτεί λιγότερη δημοκρατία. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο λόρδος Λοντόντερυ (Londonderry) είχε πει ότι η Ελλάς, για να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, πρέπει ο λαός της να γίνει μικρόψυχος σαν τους λαούς του Ινδοστάν (Βλ. Γ. Φιλάρετου:«Ξενοκρατία και βασιλεία εν Ελλάδι 1821-1897», σ. 116). Έναν αιώνα μετά κάποιος πνευματικός κληρονόμος του λόρδου Λοντόντερυ διακήρυξε μόλις έσβησε η φλόγα του Πολυτεχνείου, που ανέδειξε σαν πρώτιστο σύνθημα την εθνική ανεξαρτησία, ότι πρέπει να καταστραφούν οι βάσεις της κλασικής μας παιδείας, για να γίνουν έτσι οι Έλληνες πιο ευκολοκυβέρνητοι. Πραγματικά δύο χρόνια μετά το Πολυτεχνείο άρχισε η κατεδάφιση της κλασικής μας παιδείας, η διάβρωση και η συρρίκνωση της εθνικής μας γλώσσας. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, νομίζω ότι ο σκοπός που έθεσε ο λόρδος Λοντόντερυ επετεύχθη. Εγίναμε ένας λαός που μισεί, που αποστρέφεται και απεχθάνεται τη γλώσσα του. Το όποιο αυριανό γλωσσικό πρόβλημα, που θα προκύψει, θα λυθεί με την προσθήκη ενός ακόμη αστερίσκου στην αμερικανική σημαία.

Μα τότε προς τί ο αγώνας για την ελληνική; Καθένας από μας, που σχηματίσαμε το σύλλογο «Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά», έχει τους λόγους του. Εγώ ως Λάκων μάχομαι, επειδή θέλω να θυμάμαι τις Θερμοπύλες. Κι όποιος θυμάται τις Θερμοπύλες, θυμάται όχι μόνο το Λεωνίδα, θυμάται και τον Εφιάλτη. Πολλοί γνωρίζουν πώς έπεσε ο Λεωνίδας, λίγοι όμως γνωρίζουν το τέλος του Εφιάλτη«Έσσεται ήμαρ» λοιπόν. Θα έλθει κάποτε καιρός που τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση. Ας μη μας φοβίζει το πυκνό σκοτάδι, που μας ζώνει από παντού. Μετά από αυτό έρχεται η αυγή. Δεν θ’ αργήσει να φανεί καινούργιος ήλιος πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας. Κι όλοι μαζί πρέπει να σηκώσουμε και να στηλώσουμε τούτο τον ήλιο και να τον κρατήσουμε πάνω από τα κεφάλια μας.

ΥΓ.

Μετά από την ανάγνωση της εισηγήσεως αυτής κάποιοι από τους ακροατές μου είπαν πως βρίσκουν τους φόβους μου υπερβολικούς, ότι δεν δικαιολογούν την τόση μου απαισιοδοξία, και μου συνέστησαν αισιοδοξία. Απάντησα ότι η αισιοδοξία δεν είναι θέμα γραμμής. Όπως έλεγε ο Άρης Αλεξάνδρου, υπάρχει ακόμη ισχυρή δόση «σταλινίνης» στο πνευματικό μας εποικοδόμημα. Επί Στάλιν ο πολύς Ζντάνωφ είχε επιβάλει την αισιοδοξία ως πολιτική γραμμή στη λογοτεχνία και την πνευματική ζωή. Για μένα η αισιοδοξία είναι έκφραση μοιρολατρίας. Το ότι ενδεχομένως τα πράγματα μπορούν μελλοντικά να έχουν καλύτερη έκβαση, αυτό δεν με υποχρεώνει να βλέπω με ροζ γυαλιά την υπάρχουσα κατάσταση και να την ωραιοποιώ. Προτιμώ να βλέπω το δυσάρεστο και να μάχομαι εναντίον του. Η αισιοδοξία είναι μάχη, έστω κι αν πρόκειται να χάσεις. Από την άποψη αυτή συμμερίζομαι απόλυτα τη γνώμη του Αντόνιο Γκράμσι: «Στην απαισιοδοξία της γνώσης αντιτάσσω την αισιοδοξία της βούλησης». Η δική μου αισιοδοξία είναι ο αγώνας μου.

Σημειώσεις:

1.     Στα μαθηματικά ήλθαμε 28οι (τρίτοι από το τέλος!) και στις επιστήμες 25οι. Διώξαμε τ’ αρχαία με το πρόβλημα ότι θα αφιερωθούμε σε επωφελέστερες μαθήσεις και προκόψαμε!

2.   Κρεολός είναι ο λευκός που γεννήθηκε από προγόνους Γάλλους, που εγκαταστάθηκαν πρώτοι στη Νέα Ορλεάνη και σε κάποια νησιά της Καραϊβικής. Κρεολή γλώσσα ονομάζεται στη γλωσσολογία η παρεφθαρμένη γλώσσα, η μικτή, που χρησιμοποιείται κυρίως στις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ ανθρώπων που έχουν διαφορετικές μητρικές αλλά και περιορισμένο μορφωτικό επίπεδο. Αντί του όρου κρεολή χρησιμοποιείται και ο όρος Πίτζιν γλώσσα (πιθανώς από το αγγλικό business, που κατά την κινεζική προφορά έγινε pidgin. Γλώσσα Σινούκ είναι αυτή που σχηματίστηκε σε κάποιες περιοχές των αμερικανικών πολιτειών  Ουάσιγτκον και Όρεγκον, από την ανάμιξη ινδιάνικων και αγγλικών λέξεων. 

"" ο σωστός ηγέτης δεν ξεχωρίζει από τα εξωτερικά μεγαλεία, αλλά από την πολιτική αρετή ""   Μέγας Βασίλειος

«..η προκοπή σας… να μη γίνει σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κοιτάξει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας» Ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, τα 1838, στους νέους των Αθηνών.

ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ ΤΕΛΟΣ


Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : "ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΣ"


Ο πρωθυπουργός του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ μας έθεσε ενώπιον ενός ψευδέστατου διλήμματος "σωτηρία ή χρεωκοπία" κάνοντας σφοδρή επίθεση κατά των απόντων από την συνέντευξη πολιτικών του αντιπάλων και προβάλλοντας την επιθυμία του να μας πείσει ότι "πάμε καλά" και για αυτό πρέπει να τον επιβραβεύσουμε ψηφίζοντας τους κυβερνητικούς υποψηφίους στις εκλογές του Νοεμβρίου. 




Τελικά όμως ο κ. Παπαπανδρέου μας έπεισε ΟΧΙ για αυτό που επιθυμούσε μέσω της δίωρης τηλεοπτικής διακαναλικής συνεντευξής του αλλά για κάτι ουσιαστικότερο για τον Έλληνα ψηφοφόρο.

Μέσα σε ένα κλίμα υποκρισίας και αυτοαναίρεσης μας έπεισε λοιπόν ότι ψήφος στους κυβερνητικούς υποψηφίους είναι ψήφος στην εμμονή της κυβέρνησης στην λήψη αντιλαϊκών μέτρων χωρίς προοπτική εξόδου από το ΜΝΗΜΟΝΙΟ το καθεστώς του οποίου μπορεί να παραταθεί αν δεν ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και της Τρόικας. 

Η υποκρισία δε των λόγων του έφτασε στο ύψιστο μεγαλείο της όταν ρωτήθηκε για το περιβόητο "λεφτά υπάρχουν" όπου απήντησε ότι λεφτά υπάρχουν, αλλά έχουν σπαταληθεί ή και σπαταλιούνται ακόμη και σήμερα.

Και είναι προφανές ότι έχει δίκιο αφού η κυβέρνησή του ετοιμάζεται για ΝΕΑ ΣΠΑΤΑΛΗ ύψους άνω του 1 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ για νέα υποβρύχια τύπου 214 μέσα στο αντίστοιχο πνεύμα της γραμμής Τσοχατζόπουλου επί κυβερνήσεως Σημίτη.


.-.-.-.-.



ΣΠΑΤΑΛΗ ΑΝΩ ΤΟΥ 1 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΕΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΤΥΠΟΥ 214
Στη γραμμή Τσοχατζόπουλου η κυβέρνηση


Εκτός απροόπτου, θα αποδειχθεί ότι η σημερινή εξουσία δεν μπορεί να ξεφύγει από το διαχειριστικό παρελθόν της και τις κακές συνήθειες που τόσο συνέβαλαν στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου.

Επιμένουν στην υπογραφή

Με εντολή του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου προωθείται η υπογραφή της σκανδαλώδους σύμβασης που θα κοστίσει στον Έλληνα φορολογούμενο πάνω από 1 δισ. ευρώ και θα εξασφαλίσει τη μεταβίβαση των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά από τους αποτυχημένους Γερμανούς επενδυτές σε ένα αμφίβολης αξιοπιστίας επενδυτικό σχήμα από το Άμπου Ντάμπι, στο οποίο κυριαρχεί Γαλλολιβανέζος επιχειρηματίας με ειδίκευση στην αξιοποίηση προβληματικών καταστάσεων, ανάλογες με εκείνες του Σκαραμαγκά.

Η κυβέρνηση Σημίτη - Τσοχατζόπουλου έδωσε «προίκα» στους Γερμανούς επενδυτές, που οδήγησαν το ναυπηγείο σε πλήρες αδιέξοδο, παραγγελία γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214 συνολικού κόστους 2,5 δισ. ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παραγγελία θεωρήθηκε υπερεπείγουσα το 2000-2001, το ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε ως προκαταβολή το 80% του συνολικού ποσού -γύρω στα 2 δισεκατομμύρια ευρώ- και το Πολεμικό Ναυτικό δεν έχει παραλάβει ακόμα τα υποβρύχια τύπου 214 εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων και καθυστέρησης στη ναυπήγησή τους.

Αντί να διδαχθεί από το δαπανηρό φιάσκο των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214, η κυβέρνηση Παπανδρέου προχωράει στην παραγγελία ακόμη δύο υποβρυχίων αυτού του τύπου, προκειμένου να εξασφαλίσει κύκλο εργασιών άνω του 1 δισ. ευρώ στους επενδυτές από το Άμπου Ντάμπι, με δαπάνες, εννοείται, του σκληρά δοκιμαζόμενου φορολογούμενου λαού.

Μαύρο χρήμα

Η παραγγελία των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214 επί κυβέρνησης Σημίτη - Τσοχατζόπουλου αποδεικνύεται ιδιαίτερα ζημιογόνα για τα συμφέροντα του ελληνικού Δημοσίου. Επιταχύνθηκε η πορεία του ελληνικού Δημοσίου προς την υπερχρέωση, απέτυχε παταγωδώς η πολυδιαφημισμένη ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και το Πολεμικό Ναυτικό δεν προμηθεύτηκε ένα πολεμικό σύστημα το οποίο υποτίθεται πως ήταν εντελώς απαραίτητο για την κάλυψη των αναγκών της εθνικής άμυνας.

Όλος αυτός ο διαχειριστικός παραλογισμός εξηγείται, με βάση δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου και διαπιστώσεις των αρμόδιων γερμανικών Αρχών, από το γεγονός ότι η παραγγελία του 2000-2001 συνοδεύτηκε από μίζες ύψους 90 εκατομμυρίων ευρώ που καταβλήθηκαν σε «άγνωστους» Έλληνες αξιωματούχους οι οποίοι προώθησαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, την επίμαχη συμφωνία.

Απαράδεκτες διευκολύνσεις

Διευρύνοντας μία σκανδαλώδη συμφωνία της περιόδου Σημίτη - Τσοχατζόπουλου, η κυβέρνηση Παπανδρέου διολισθαίνει σε απαράδεκτες διευκολύνσεις προς τους παλιούς και νέους επενδυτές.
Ψαλιδίζει με προκλητικό τρόπο τα πρόστιμα που επέβαλε το ΣΔΟΕ στους Γερμανούς για την έκδοση αμφίβολης ποιότητας τιμολογίων κατά την περίοδο που διαχειρίζονταν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Αναλαμβάνει, επίσης, τη δέσμευση ότι δεν θα στραφεί εναντίον των εκπροσώπων των Γερμανών επενδυτών σε περίπτωση που προκύψουν ποινικές ευθύνες για την ιδιοτελή κακοδιαχείριση των εξοπλιστικών προγραμμάτων που ανατέθηκαν στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Η τακτική που ακολουθεί ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Βενιζέλος, προφανώς καθ’ υπόδειξιν του Μαξίμου, οδηγεί σε μία σκανδαλώδη τακτοποίηση διαχειριστικών και ποινικών εκκρεμοτήτων ξένων επενδυτών που έβλαψαν με τα λάθη και τις παραλείψεις τους τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του ελληνικού Δημοσίου.

Απαράδεκτες διευκολύνσεις παρατηρούνται και σε ό,τι αφορά τους επενδυτές από το Άμπου Ντάμπι. Η Βουλή ενέκρινε τη μεταβίβαση των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά στην εταιρεία Άμπου Ντάμπι Μαρ, στη συνέχεια, όμως, αποφασίστηκε να μεταβιβαστούν σε άλλη εταιρεία που ελέγχεται από τα ίδια συμφέροντα, δεν έχει, όμως, την ίδια οικονομική επιφάνεια ούτε προσφέρει στοιχειώδεις εγγυήσεις αξιοπιστίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το ελληνικό Δημόσιο επιδοτεί με πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ την αλλαγή ιδιοκτησίας στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, χωρίς να έχει παρουσιαστεί από τους νέους επενδυτές βιώσιμο business plan ούτε να έχουν δοθεί εγγυήσεις για τη διατήρηση των θέσεων απασχόλησης, στο όνομα των οποίων γίνονται από το 2000 όλα τα διαχειριστικά εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου και των φορολογουμένων.


http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=77428

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη προς Τούρκους φίλους



Σήμερα 24/10/10, ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε την παρακάτω επιστολή προς τους φίλους του Γιασάρ Κεμάλ και Λιβανελί και, στην οποία αναφέρεται στα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών και τις ενέργειες των ηγετών τους. 



Αγαπητοί μου Yassar και Zülfü,

Από χθες βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα, για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες, το πρωθυπουργικό ζεύγος της Τουρκίας, ο Υπουργός Εξωτερικών και πλήθος άλλα διοικητικά στελέχη, για να συζητήσουν με τους Έλληνες ομολόγους τους μέσα στα πλαίσια του «Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας».

Εάν μεταφερθούμε στα 1986, τότε που δημιουργούσαμε στην Πόλη την πρώτη επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, θα δούμε ότι στο μεταξύ έχει γίνει ένα τεράστιο βήμα ανάμεσα στις σχέσεις των δύο λαών μας, γεγονός που για μας μπορούσε να θεωρηθεί τότε σαν ένα αληθινό θαύμα.

Κι όμως, παρά τις συνεχείς επαφές, τα ζεϊμπέκικα των υπουργών και τις κουμπαριές των πρωθυπουργών, στην ουσία δεν έχει επιτευχθεί έως τώρα η παραμικρή πρόοδος, τουλάχιστον ως προς τα μεγάλα θέματα που εξακολουθούν να χωρίζουν τις δυο χώρες, όπως το Αιγαίο, η Κύπρος και τόσα άλλα.

Διαβάζω τον ελληνικό τύπο σήμερα, μετά την πρώτη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών και βλέπω ότι εκείνο που κυριαρχεί είναι η επιφύλαξη ή καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τις κρυφές βλέψεις και τα σχέδια της Τουρκίας. Μπροστά στις κάμερες όλοι χαμογελούν, όμως αμέσως μετά είναι σκεπτικοί και συνοφρυωμένοι, λες και οι συνομιλίες γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, δηλαδή κουβέντες του αέρα, προκειμένου ο ένας να κερδίσει χρόνο εναντίον του άλλου.

Όσο για την ελληνική κοινή γνώμη, ιδιαίτερα μετά το βιβλίο του Νταβούτογλου και την γενική άνοδο της Τουρκίας, γίνεται κάθε μέρα και πιο φοβισμένη και τα σενάρια για τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος μας γίνονται όλο και πιο πιστευτά. Ο παλιός μύθος για τον κίνδυνο εξ Ανατολών ξαναφουντώνει, έτσι που στην ουσία ξαναβρισκόμαστε στην εποχή της δεκαετίας του ΄80, τότε που όταν γύρισα στην Αθήνα μετά την ίδρυση της Επιτροπής μας, η Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ) και η Αριστερά με χαρακτήρισαν με μια λέξη «προδότη», ενώ επί μήνες τα δημοσιογραφικά όργανά τους εξαπέλυαν καθημερινά εναντίον μου δηλητήριο και λάσπη…

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: αφού στο βάθος δεν υπάρχει θέληση για να βρεθεί μια οριστική λύση στις διαφορές μας, γιατί οι ηγεσίες έχουν αλλάξει τη στάση τους με συνεχείς συναντήσεις, φιλοφρονήσεις, κουμπαριές και Ανώτατα Συμβούλια; Κι όλα αυτά στην επιφάνεια, ενώ στο βάθος ο καθένας παραμένει αμετάθετος στην θέση του; Τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το ότι επάνω και από τις δύο κυβερνήσεις υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη, που κινεί τα νήματα και μια μέρα επιδιώκει να μας φέρει κοντά και την άλλη να μας κάνει εχθρούς; Και ποια άλλη μπορεί να είναι η δύναμη αυτή εκτός από τις Η.Π.Α. ;  Που δυστυχώς μπορούν και παίζουν μαζί μας όπως η γάτα με τα ποντίκια; Δεν είναι μόνο κρίμα αλλά και ντροπή για δυο λαούς με τόσο μεγάλη ιστορία και τόσο βαθειές παραδόσεις να μην μπορούν να αντιτάξουν τη δική τους θέληση και τα δικά τους συμφέροντα σε κείνα της υπερδύναμης, που διανύει σήμερα μια περίοδο επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα; Στην Μέση Ανατολή στέλνουν βόμβες και θάνατο. Στην Ευρώπη επιβάλλουν οικονομική κρίση και εξαθλίωση.

Τώρα σε σχέση με μας, ποιος ξέρει ποια σχέδια έχουν για το Αιγαίο, για την Κύπρο, για την Θράκη, για την Μεγάλη Αλβανία και τη Μεγάλη Μακεδονία (Σκόπια) και κυρίως για τα πετρέλαια. Θυμάσαι ότι το 1975 είχα προτείνει να γίνει μια ελληνοτουρκική εταιρία για την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Είχα μάθει τότε από υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ότι κάτω από το Αιγαίο υπάρχει μια θάλασσα πετρελαίου πολύ μεγάλη,, την οποία οι Αμερικανοί έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν ως στρατηγικό τους απόθεμα, που θα έπρεπε να παραμείνει μυστικό, έως ότου φτάσει η ώρα που θα το αξιοποιήσουν για τις δικές τους ανάγκες. Γι’ αυτό ήταν απαγορευμένο στην Ελλάδα και στην Τουρκία να προχωρήσουν σε κοινές έρευνες, δεδομένου ότι η διαμόρφωση στο Αιγαίο με τις δύο ηπείρους και τα νησιά ανάμεσά τους, θέτει πολύπλοκα προβλήματα για τη διευθέτηση των αμοιβαίων δικαιωμάτων στο χώρο της υφαλοκρηπίδας.

Όμως η κοινή λογική μας λέει, ότι αν υποθέσουμε ότι κάτω από το Αιγαίο και από τα τουρκικά παράλια έως τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή, τότε εάν γίνει μια τρύπα έξω από την Σμύρνη είτε έξω από τον Πειραιά, θα καταλήξουν και οι δυο στην ίδια δεξαμενή! Επομένως αν υπάρχει πράγματι αυτό το κοίτασμα, τότε αυτό και μόνο το γεγονός, θα έπρεπε να μας ενώνει, ώστε το όφελος να πάει (σε ποσοστά που θα καθοριστούν από κοινού) στους δυο λαούς και όχι σε ξένους. Στο μεταξύ η φιλία θα μας απαλλάξει από τις μεγάλες πολεμικές δαπάνες που μας γονατίζουν και θα μας βοηθήσουν να βρούμε τις δίκαιες λύσεις στα προβλήματα  που εκκρεμούν, έτσι που η καχυποψία να αποκατασταθεί με την εμπιστοσύνη, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια για έναν λαό από εκείνη του φόβου και του μίσους. Και μόνο αν σκεφτούμε ότι θέλουμε-δεν θέλουμε είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε πλάι-πλάι χιλιάδες χρόνια και είναι όχι μόνο βλαβερό αλλά θα έλεγα ηλίθιο και κατώτερο για δυο λαούς να επιλέγουν να ζούνε με καυγάδες που τους εμποδίζουν να ζουν ήρεμα, πολιτισμένα, ειρηνικά τόσο για την ψυχική τους γαλήνη όσο και για τα δικά τους συμφέροντα.

Δεν είναι αλήθεια, ντροπή να μας βάζουν οι ξένοι να μαλώνουμε σαν κοκόρια για να τρίβουν τα χέρια τους και να λένε μεταξύ τους: «Αυτοί οι δυο είναι καθυστερημένοι, φοβισμένοι και υπανάπτυκτοι λαοί, που όσο τους εκμεταλλευόμαστε για τα συμφέροντά μας, τόσο τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει περισσότερο την εύνοιά μας. Ποιος θα είναι το πιο καλό παιδί μαζί μας.». Και πράγματι έως τώρα οι τιμημένοι μας πασάδες, πότε ο Έλληνας και πότε ο Τούρκος τρέχουν στον Μεγάλο Σουλτάνο, στον Λευκό Οίκο, την Υψηλή Πύλη, για να υποβάλουν τα σέβη τους, να φιλήσουν τα χρυσά του υποδήματα και να βεβαιώσουν πόσο καλοί και υπάκουοι είναι και πόσο πρόθυμοι να πραγματοποιήσουν τις εντολές του.

Να γιατί, αγαπητοί μου αδελφοί, ο δρόμος της ουσιαστικής προσέγγισης περνά μόνο μέσα από τη θέληση των λαών. Όπως τότε, πριν 24 χρόνια, που αποφασίσαμε Έλληνες και Τούρκοι να δώσουμε τα χέρια καλώντας τους λαούς μας να κάνουν το ίδιο. Έτσι και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θα πρέπει να βρεθούν νέοι άνθρωποι, για να συνεχίσουν το έργο μας. Πράγμα που είναι πιο εύκολο, αφού οι κυβερνήσεις -έστω και τυπικά- δηλώνουν πρόθυμες να συνεργαστούν. 

Επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι, δήμαρχοι, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες από τις δύο πλευρές, πρέπει να επιδιώξουν να βρεθούν μαζί, για να συζητήσουν πολιτισμένα, υπεύθυνα και ειλικρινά, να βρουν τις πραγματικές αιτίες του Κακού, να στύψουν τα μυαλά τους και να προτείνουν δίκαιες λύσεις.

Σήμερα οι δυνάμεις του Χάους αλωνίζουν χωρίς εμπόδια σπέρνοντας το φόβο, τη δυστυχία, το μίσος και τον θάνατο παντού. Κι εμείς βρισκόμαστε στο μάτι του Κυκλώνα. Για να μπορέσουμε να επιζήσουμε ως άτομα, ως λαοί και ως χώρες, πρέπει κατ’ αρχήν ο κάθε λαός να αναπτύξει τη μέγιστη εσωτερική συνοχή επιλέγοντας τις καλλίτερες πολιτικές και τους πιο άξιους πολιτικούς που θα τον οδηγήσουν προς την πρόοδο και την ευημερία. Όμως δεν φτάνει αυτό. Γιατί καμμία χώρα δεν είναι τόσο δυνατή, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το τέρας του Χάους, όσες δυνάμεις κι αν έχει. Πρέπει τουλάχιστον αυτοί που είναι γείτονες, να σταματήσουν τις διαφορές τους, για να σχηματίσουν όλοι μαζί σύνολα κρατών, που πιστεύουν στην Ειρήνη, στο Διεθνές Δίκαιο και στην Ανεξαρτησία των Λαών. Το ίδιο ισχύει και για τα Βαλκάνια, εκεί όπου οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, αφού διέλυσαν και βύθισαν στη φτώχεια μια τόσο δυνατή, περήφανη και ευημερούσα χώρα όπως η Γιουγκοσλαυία, μηχανορραφούν σπέρνοντας τη διαίρεση και το φόβο, με στόχο να μας μεταβάλουν σε μια περιοχή κομματισμένη σε μικρά κρατίδια όπως έκαναν με το Κόσοσβο. Τελικός τους στόχος να γίνουμε υποχείρια στη θέληση αυτού του Διεθνούς Διευθυντηρίου, που με το στρατό και το χρήμα, τον πόλεμο και την εξαθλίωση μας έχει ρίξει στο στόμα του Χάους. Όποια χώρα, όποιος λαός πιστεύει ότι θα γλιτώσει από την λαίλαπα πειθαρχώντας και κολακεύοντας τον Μέγα Σουλτάνο, κάνει φριχτό λάθος.

Εμείς αγαπητοί μου Yassar και Zülfü, είχαμε το προνόμιο να υπηρετούμε τη θεία Αρμονία όχι μόνο με τον Λόγο και τη Μουσική αλλά και με τις ιδέες μας, που έχουν μία και μόνο ευχή και ένα στόχο: την κυριαρχία της Αρμονίας μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα σε κάθε λαό και ανάμεσα σε όλους τους λαούς. Οφείλουμε για άλλη μια φορά να υψώσουμε τη φωνή μας τώρα, γιατί αύριο ίσως να είναι αργά.

Σας χαιρετώ με αγάπη,
Δικός σας,
Μίκης Θεοδωράκης  -  24.10.10

ΥΓ. Θα χαρώ αν καταφέρετε, αυτή η δραματική μου έκκληση να γίνει γνωστή στον φίλο Τουρκικό λαό. Εάν συμφωνείτε, θα κάνω κι εγώ το ίδιο, δημοσιοποιώντας την επιστολή μου στο διαδίκτυο.

Πηγή:

http://parisis.wordpress.com/2010/10/24/

Το χρονικό των παραποιήσεων των οικονομικών στοιχείων προς την Ε.Ε.




Το χρονικό των παραποιήσεων
 
23/10/2010
 
 


Δεν είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα παραποιούσε τα οικονομικά στοιχεία της μόνο κατά την περίοδο 2007-2009. Τα στοιχεία διαψεύδουν τον πρωθυπουργό, που θέλει να αθωώσει τις κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε.

Δεν είναι, επίσης, αλήθεια ότι (στην Ε.Ε.) άρχισαν να ανησυχούν από το 2008. Έχει αποκαλυφθεί και συνομολογηθεί ότι παραποιήσεις στοιχείων υπήρχαν από το 1997Και πως μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ, δεν σταματήσαμε να πηγαίνουμε από το ένα λάθος στο άλλο, ενώ παράλληλα παραπληροφορούσαμε την Ε.Ε.

Το 2006, ο στενός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου κ. Ηρακλής Πολεμαρχάκης, στο συνέδριο του Εκόνομιστ,  είχε πει πως μετά το 2000 τα δημοσιονομικά είχαν ξεφύγει πλήρως.

Όπως και με άλλη ευκαιρία έχουμε γράψει, τον Μάιο του 2004 δόθηκε στην δημοσιότητα η Έκθεση της Κομισιόν για την περίοδο  Μάρτιος 2002-Σεπτέμβριος 2002. Σύμφωνα με αυτήν, η Eurostat δεν επιβεβαίωσε ή τροποποίησε μονομερώς τα στοιχεία που της απέστειλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε πέντε περιπτώσεις:

Τον Μάρτιο του 2000, τον Σεπτέμβριο του 2000 και τον Μάρτιο του 2001 διότι τα στοιχεία δεν ήσαν προσαρμοσμένα με βάση τους διεθνείς λογιστικούς κανόνες. (Περίοδος ΠΑΣΟΚ)

Τον Μάρτιο του 2002, διότι ήσαν ελλιπείς οι πληροφορίες σχετικά με τα ομόλογα μετατρέψιμα σε μετοχές (Περίοδος ΠΑΣΟΚ)

Τον Σεπτέμβριο του 2002 διότι ήσαν ανεπαρκή τα στοιχεία για σειρά κυβερνητικών συναλλαγών. (Περίοδος ΠΑΣΟΚ)

Στην έκθεση υπογραμμιζόταν  ότι σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ακολούθησε αναθεώρηση στοιχείων μετά από παρέμβαση της Eurostat. Παραδείγματα: Το 2000 αυξήθηκε, μετά την παρέμβαση, το δημόσιο έλλειμμα στο 2% του ΑΕΠ. Το Φθινόπωρο του 2002, το αρχικά καταγεγραμμένο πλεόνασμα για το 2001 και 2002 μετατράπηκε σε έλλειμμα 1,4% και 1,5% αντίστοιχα.

Στα τέλη Απριλίου 2004, μετά την έκτη και τελευταία παρέμβαση της Eurostat, διαπιστώθηκε ότι ήσαν παράτυπες ορισμένες ενέργειες της προηγούμενης κυβέρνησης στον τομέα των εσόδων (εισπράξεις από ΦΠΑ και έσοδα από τη μείωση του μετοχικού κεφαλαίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου), με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εκτοξευθεί στο 3,2% από 1,7% που προέβλεπε για το 2003 το προηγούμενο οικονομικό επιτελείο.

Κατόπιν όλων αυτών, στις 19 Μαΐου 2004, η Κομισιόν υιοθέτησε έκθεση για έλλειμμα 3,2% και, στις 24 Ιουνίου, κάλεσε το Συμβούλιο Υπουργών να κηρύξει την Ελλάδα σε κατάσταση υπερβολικού δημοσίου ελλείμματος.

Ακριβώς την επομένη, στις 20 Μαΐου του 2004, ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Ν. Γκαργκάνας παρουσίασε την έκθεση της Τράπεζας για την Οικονομία και παραδέχθηκε ότι έγινε προσπάθεια να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα του 2003 «με μη προσήκοντα τρόπο» και αντίθετο στην κείμενη νομοθεσία.

Ένα από τα τρυκ που χρησιμοποιήθηκαν για να μειωθεί το έλλειμμα ήταν η παράτυπη εγγραφή στα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού ποσού 450 εκ ευρώ που η τότε κυβέρνηση είχε πάρει από τα διαθέσιμα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Τα έσοδα εκείνα, μείωσαν προσωρινά το έλλειμμα, μέχρι την έλευση της Γιούροστατ, που αναγνώρισε ως εκτός νομοθεσίας τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε η αποκλιμάκωση του ελλείμματος το 2003.

Στις 5 Ιουλίου 2004,  το Συμβούλιο Υπουργών αποφάσισε ότι υφίσταται υπερβάλλον έλλειμμα στην Ελλάδα, απηύθυνε σύσταση και η χώρα μας πήρε παράταση μέχρι τις 5 Νοεμβρίου για την λήψη «αποτελεσματικών διαρθρωτικών μέτρων».

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στις 6 Σεπτεμβρίου του 2004 η συνάντηση στελεχών της  Eurostat με στελέχη του οικονομικού επιτελείου σφραγίστηκε από τις εκφράσεις δυσαρέσκειας των κοινοτικών. Ακούστηκαν σκληρές εκφράσεις για «στοιχεία-μαϊμού». Αποκαλύφθηκε ότι είχαν αποκρυβεί εξοπλισμοί ύψους 1,5 δις ευρώ, που δεν είχαν εγγραφεί στον προϋπολογισμό. Τα τελευταία χρόνια δαπανούσαμε κατά μέσο όρο ετησίως για εξοπλισμούς 3,5 δις ευρώ (1,5 τρις δρχ.) αλλά στον προϋπολογισμό εμφανίζονταν μόνο τα 2 δις ευρώ. Έτσι,  λογιστικά, η δαπάνη επιβάρυνε μόνο το δημόσιο χρέος, χωρίς να προσαυξάνει το έλλειμμα. Παράλληλα, οι κοινοτικοί υπογράμμισαν την υπερεκτίμηση της άσπρης τρύπας των ασφαλιστικών ταμείων κατά 1 δις ευρώ.

Το Φθινόπωρο του 2004, κατά την συνεδρίαση του Εκοφίν στο Σεβένινγκεν της Ολλανδίας, αμφισβητήθηκαν ανοικτά  όλα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, της οποίας το έλλειμμα βρισκόταν στο 5,3% και το δημόσιο χρέος στο 112% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. «η συγκέντρωση και η παρουσίαση των στατιστικών του προϋπολογισμού δεν πρέπει να είναι ευάλωτες σε πολιτικούς και εκλογικούς κύκλους».

Από το κείμενο των συμπερασμάτων του Ecofin της 21ης Οκτωβρίου 2004, σχετικά με την αναθεώρηση των δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδας, προκύπτει ότι τελούσε σε εκκρεμότητα λεπτομερής έκθεση σχετικά με τα στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος της Ελλάδας από το 1997!

Έγραφε τότε στην έκθεσή του το Ecofin ότι «αναθεωρήσεις των στοιχείων του προϋπολογισμού, όμοιες με αυτές που έχουν τώρα παρατηρηθεί στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρέπει να σημειωθούν πάλι στην Κοινότητα».

Με αφορμή εκείνη την έκθεση, το «Βήμα» της 22ας Οκτωβρίου 2004 έγραφε: «Υπό αυστηρή επιτήρηση η Ελλάδα».

Προφανώς δεν εννοούσαν ότι η παραποίηση αφορούσε στο τελευταίο εξάμηνο. Άλλωστε,  η «Καθημερινή» την ίδια μέρα έγραφε: «Δεύτερος γύρος εξέτασης των ελληνικών στοιχείων. Στο μικροσκόπιο η περίοδος 1997-1999 και τα αίτια απόκλισης».

Μια μέρα πριν από την δημοσιοποίηση της έκθεσης του Ecofin, στις 20 Οκτωβρίου 2004, ο τότε αρμόδιος Επίτροπος Οικονομικών Χοακίν Αλμούνια, απαντώντας σε ερώτηση για τυχόν ευθύνες της Eurostat, είχε απαντήσει: «Η Eurostat έχει κατ’ επανάληψη τα τελευταία ΕΠΤΑ χρόνια εκφράσει τις αμφιβολίες της, με υποσημειώσεις στις ανακοινώσεις της, για τα δημοσιονομικά στοιχεία της Ελλάδας. Το ίδιο έχει κάνει και στα πρακτικά αποστολών της στην Ελλάδα. Αλλά δεν έχει την απαραίτητη νομική βάση να ελέγξει την ακρίβεια των στοιχείων που κοινοποιούν τα κράτη-μέλη και κατά συνέπεια δεν φέρει ευθύνη για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα».

Καθίσταται, λοιπόν, σαφές πως, ό,τι κι’ αν λένε ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Γιουνκέρ, οι παραποιήσεις των στοιχείων φθάνουν ως το 1997. Και πως ο κ. Παπανδρέου θέλει να αθωώσει την περίοδο Σημίτη, οπότε εκείνος, μια μέρα νωρίτερα από τον κ. Γιουνκέρ, το Σάββατο, με άρθρο του στα «Νέα», ανταπέδωσε γράφοντας πως ορθώς αντιμετωπίζει την κατάσταση δια του μνημονίου ο διάδοχός του.

Αλλά και στις 23 Σεπτεμβρίου 2004, ο κ. Αλμούνια είχε πει: «Η Eurostat είχε επανειλημμένως αναρωτηθεί σχετικά με την ποιότητα των ελληνικών στοιχείων στο παρελθόν και οι νέες πληροφορίες δικαιολογούν αυτήν την επιμονή».

Στις 7 Οκτωβρίου 2004, κατά την προγραμματισμένη ακρόαση ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του ευρωκοινοβουλίου, ο κ. Αλμούνια είχε πει: «Τα τελευταία στοιχεία που λάβαμε από τις ελληνικές αρχές φαίνεται ότι ανταποκρίνονται περισσότερο στην πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας».

Δυο μέρες νωρίτερα, στις 5 Οκτωβρίου 2004, καταθέτοντας στην ίδια Επιτροπή, ο τότε γενικός διευθυντής της Eurostat Μισέλ Βαν ΄Αμπελε, είπε ότι άσχετα από τον τρόπο καταγραφής των εξοπλιστικών δαπανών συνολικώς τα ελλείμματα δεν θα άλλαζαν. Αντίθετα με αυτά που λέγονται, πρόσθεσε, η αναθεώρηση αυτή δεν εξηγείται από την αλλαγή της μεθοδολογίας, αλλά από την καταγραφή του συνόλου των δαπανών.

Ξεκαθάρισε επίσης ο κ. ΄Αμπελε: Το ελληνικό έλλειμμα ανέβηκε σε σχέση με τα προηγούμενα στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί από το -2% στο -4,1% για το 2000, από το -1,4% στο -3,7% για τα έτη 2001 και 2002 και από το - 1,7% στο -4,6% για το 2003.

Ο τότε επικεφαλής της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας συνέχισε κάνοντας αναφορά στο ιστορικό των επιφυλάξεων: «Στην ανακοίνωση Τύπου της Eurostat με ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 2002 αναφέρεται ότι «η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τα νούμερα που γνωστοποίησε η Ελλάδα, καθώς ορισμένες πληροφορίες για τις δημόσιες συναλλαγές δεν είχαν ακόμη μεταδοθεί ούτε είχαν ολοκληρωθεί. Οι δημόσιοι υπολογισμοί που γνωστοποιήθηκαν πρέπει να θεωρηθούν, κατά συνέπειαν, προσωρινοί και υπό αίρεσιν και ενδέχεται να αναθεωρηθούν».

Κατόπιν των επιφυλάξεων αυτών, προσκομίστηκε μια διόρθωση των ελληνικών στοιχείων και δημοσιοποιήθηκε στην ανακοίνωση Τύπου της  Eurostat της 13ης Νοεμβρίου του 2002. Την εποχή εκείνη η διόρθωση οδήγησε σε μια επιδείνωση του προϋπολογισμού του ελληνικού χρέους κατά -1% για το 2000 και κατά -1,3% για το 2001.

Εκ νέου από τη γνωστοποίηση του Μαρτίου 2004 η δημοσιοποίηση των στοιχείων για το έλλειμμα και το χρέος των κρατών-μελών οδήγησε τη Eurostat να διευκρινίσει στην ανακοίνωση Τύπου της 16ης Μαρτίου 2004 ότι «λόγω των συζητήσεων που διεξάγονται αυτήν την εποχή με τις ελληνικές στατιστικές υπηρεσίες τα δεδομένα που γνωστοποιήθηκαν για το έλλειμμα και το χρέος έπρεπε να θεωρηθούν προσωρινά και θα μπορούσαν να αναθεωρηθούν». Εκ νέου το έλλειμμα διορθώθηκε για το έτος 2003 από -1,7% σε -3,2%.

Σημειωνόταν επίσης ότι η Eurostat δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει το σύνολο των στοιχείων εξαιτίας της υποεκτίμησης των δημοσίων δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την έλλειψη αξιόπιστης πληροφόρησης για τα τελευταία χρόνια, αναφορικά προς την υπέρβαση που γνωστοποιήθηκε για τον υποτομέα του Ταμείου Κοινωνικής Ασφάλισης. Τα τελευταία στοιχεία επέτρεψαν την άρση των επιφυλάξεων. Στο σημείο αυτό της κατάθεσής του, ο κ. Άμπελε σημείωνε ότι η απογραφή έγινε με κλιμάκιο της Eurostat, που έστειλε ο ίδιος.

Στις 22 Σεπτεμβρίου, ο ΄Αμπελε είπε ότι το πρόβλημα με τα στοιχεία απασχολεί την υπηρεσία του από τον Σεπτέμβριο του 2002. Και πως τον Μάρτιο του 2004 η Eurostat έβαλε υποσημείωση στα στοιχεία.

Την επομένη η «Ελευθεροτυπία», κυκλοφόρησε με τίτλο: «Από το 2002 άρχισε ξήλωμα από τη Eurostat. «Η χρονιά αυτή», έγραψε η εφημερίδα, «σηματοδοτεί το τέλος της ευφορίας που είχε καλλιεργηθεί μετά την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, αλλά και του μύθου της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αίφνης, το υπουργικό δίδυμο Χριστοδουλάκη – Φλωρίδη, υποχρεώθηκε από τους γραφειοκράτες της Κομισιόν να «τερματίσει» την ηρωική εποχή των πλεονασματικών προϋπολογισμών και ανθηρών δημοσίων οικονομικών καθώς εν μια νυκτί το χρέος αυξήθηκε κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ το πλεόνασμα μετατράπηκε σε έλλειμμα. Όσον αφορά στο πλεόνασμα του Ταμείου Κοινωνικής Ασφάλισης, η Eurostat έχει εδώ και πολλά χρόνια εκφράσει επιφυλάξεις για τα ποσά του πλεονάσματος που γνωστοποιούσαν οι ελληνικές αρχές, για τους ελληνικούς υπολογισμούς, που βασίζονται σε πληροφορίες κατά βάσιν παλαιές, καθώς και για τις εύθραυστες υποθέσεις υπολογισμού. Τέλος, σχετικά με τις φορολογικές εισπράξεις (ΦΠΑ) αυτές είχαν  υπερεκτιμηθεί για το έτος 2003 κατά την γνωστοποίηση του Μαρτίου 2004 και επίσης αναθεωρήθηκαν προς τα κάτω στη γνωστοποίηση του Σεπτεμβρίου 2004».

Έγραψε το «Βήμα», στις 10 Οκτωβρίου 2004. «Πού οφείλονταν οι διαφορές:  Η απόκλιση του ελλείμματος (4,3% του ΑΕΠ και όχι 1,8%), οφειλόταν στις διαφορές που προέκυψαν από την επαναφορά των εισπράξεων του ΦΠΑ του πρώτου διμήνου του 2004 στον εφετινό προϋπολογισμό από τον προϋπολογισμό του έτους 2003, που τις είχε βάλει η προηγούμενη κυβέρνηση, με την αιτιολογία ότι αφορούσαν οφειλές του προηγούμενου χρόνου, που εισπράχθηκαν όμως το πρώτο δίμηνο του έτους. Επίσης, οφειλόταν στο «φούσκωμα» των αμυντικών δαπανών. Οι διαφορές στο δημόσιο χρέος (άνω του 110% του ΑΕΠ από 103%) οφείλονταν κυρίως στη μείωση του πλεονάσματος των ασφαλιστικών ταμείων, των ΔΕΚΟ και των δήμων. Η προηγούμενη κυβέρνηση εμφάνιζε μεγαλύτερο πλεόνασμα στα ασφαλιστικά ταμεία και στις ΔΕΚΟ. Η μεγαλύτερη όμως διαφορά προέκυπτε από τη μεταφορά κονδυλίων των αμυντικών δαπανών που θα πληρώνονταν φέτος στους λογαριασμούς του έτους 2003 και τη μεταφορά κονδυλίων του 2005, του 2006 και των επομένων ετών στους λογαριασμούς του τρέχοντος έτους 2004».

Την 1η Οκτωβρίου 2004, ο ελληνικός Τύπος δημοσίευσε δηλώσεις της αντιπροέδρου του διεθνούς οίκου αξιολόγησης Moody’s Σάρα Μπέρτιν: «Οι αναθεωρήσεις των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας δεν αποτελούν έκπληξη. Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται αναπροσαρμογή των δημοσιονομικών στοιχείων, καθώς αυτό συνέβη και το 2001».

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Κομισιόν της 30ής Νοεμβρίου 2004, οι ευθύνες για τα χάλια, (που τώρα ο κ. Παπανδρέου δεν θέλει να αναζητηθούν, μοιράζονται μεταξύ Αθήνας, Eurostat και Κομισιόν.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, από το 1997 διαπιστώθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και πως από τότε, λόγω της απόστασης στοιχείων και πραγματικότητας, «η ελληνική οικονομία βρέθηκε υπό επιτήρηση αυστηρότερη από εκείνη που ίσχυε για οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος».

Άλλες επισημάνσεις της ανακοίνωσης της Κομισιόν: «Το 2002 έγινε σημαντική αναθεώρηση των δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδας κατόπιν απαίτησης της Eurostat. Ετσι, επιδεινώθηκε το έλλειμμα κατά 1% του ΑΕΠ το 2000 και κατά 1,3% το 2001. Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 1,5% και κατά 2,9%». Βασικοί λόγοι αναθεώρησης, σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, Νοεμβρίου 2004: «Ελλιπής καταγραφή των αμυντικών δαπανών, υπερεκτίμηση πλεονάσματος ασφαλιστικών οργανισμών, αναθεώρηση προς τα κάτω των εκτιμήσεων για τα φορολογικά έσοδα. Οι διαφορές από την καταγραφή των αμυντικών δαπανών ερμηνεύουν το 25% των συνολικών αναθεωρήσεων το 2003, το 75% το 2002, το 50% το 2001 και το 90% το 2000».

Σε όλες τις εκθέσεις γινόταν αναφορά και στη ΔΕΚΑ που, σύμφωνα με τη Eurostat, χρησιμοποιούσε έσοδα από αποκρατικοποιήσεις για να μειώνει τα ελλείμματα, να δίνει επιχορηγήσεις και να επιδίδεται σε σειρά εξωθεσμικών παρεμβάσεων, πλην των γνωστών σε μας οδυνηρών παρεμβάσεων στο Χρηματιστήριο. Παράλληλα,  έκθεση της Eurostat ανέβαζε το έλλειμμα του 1999 σε 3,4% έναντι του 1,8% που είχε επισήμως αποδεχθεί τότε η ΕΕ.

Παρ’ όλα αυτά, στις 5 Απριλίου 2005, κατά την συνεδρίαση της Δημοσιονομικής και Οικονομικής Επιτροπής της ΕΕ, η Ελλάδα έλαβε εύσημα από Κομισιόν,  Eurostat και Δημοσιονομική Επιτροπή για την αυστηρή εφαρμογή του προϋπολογισμού!

Δεκαπέντε ημέρες αργότερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υιοθετεί δύο προτάσεις που θα καθιστούσαν πιο ευέλικτο και χαλαρό το Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο (σύμφωνα με τις προτάσεις» δεν θα ενεργοποιείται αυτόματα εναντίον κράτους-μέλους με υπερβολικό έλλειμμα, αλλά θα λαμβάνονται υπ’ όψη μια σειρά παράγοντες, μεταξύ των οποίων και οι απρόβλεπτες οικονομικές εξελίξεις.

Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμίσουμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2006, η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει σε αναθεώρηση του ΑΕΠ, οπότε το δημόσιο χρέος υποχώρησε από το 107% στο 86% για το 2005 και το έλλειμμα για το 2006 από το 2,6% στο 2,1%.

Η κίνηση είχε τα υπέρ και τα κατά της. Στα υπέρ καταλογίστηκαν η μείωση του ελλείμματος και του χρέους, η προοπτική για έξοδο από την επιτήρηση και δυνατότητα παροχών και η καλύτερη αποτύπωση του τριτογενούς τομέα της Οικονομίας. Στα κατά, ο κίνδυνος εξόδου από το Ταμείο Συνοχής το 2010, η αύξηση της ελληνικής εισφοράς στον κοινοτικό προϋπολογισμό κατά 600 εκ ευρώ και η αύξηση της κρατικής επιχορήγησης στο ΙΚΑ κατά 700 εκ ευρώ περίπου.

Αν και η Κομισιόν θεωρεί ότι η περιοδική αναθεώρηση του ΑΕΠ ανά πενταετία με βάση το λογιστικό σύστημα ESA 95 αποτελεί υποχρέωση των κρατών – μελών, είχε τότε ξεσπάσει σάλος. Η αλήθεια είναι ότι οι μάγοι δεν είχαν γεννηθεί εκείνη την χρονιά. Την περίοδο 1998-1991 είχε γίνει αναθεώρηση του ΑΕΠ της τάξης του 20%. Και το 1995 η αναθεώρηση με αποτέλεσμα την αύξηση του ΑΕΠ ήταν στο 23%.

Τον Μάιο του 2007 o  κ. Αλμούνια πρότεινε στο Ecofin να μπει τέλος στην επιτήρηση της Ελλάδας. Να πάψει δηλαδή η Ελλάδα να βρίσκεται στην διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος. Η Κομισιόν είχε καταγράψει υψηλή ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και πτώση του πληθωρισμού. Αποφάνθηκε μάλιστα ότι η μείωση του ελλείμματος σε επίπεδα κάτω του 3% είχε γίνει χωρίς τεχνάσματα και χωρίς δημιουργική λογιστική!

Τον Ιούνιο του 2007, το Συμβούλιο Κορυφής αποφάνθηκε ότι το έλλειμμα της Ελλάδας επιστρέφει κάτω του 3% του ΑΕΠ και ότι το 2006 ήταν στο 2,6% έναντι 7,9% το 2004. Και ότι το χρέος είχε μειωθεί από το 108,5% του ΑΕΠ το 2004, σε 104,5% το 2006.

«Επιτήρηση τέλος με εύσημα για την Ελλάδα», έγραφε τότε ο ελληνικός και ο διεθνής Τύπος. Και όπως έχουμε ξαναγράψει, ο ίδιος ο κ. Γιουνκέρ είχε τότε δηλώσει: «Πρόκειται για εντυπωσιακές επιδόσεις, γιατί όλοι θυμόμαστε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας».

Σήμερα, λέει ότι το πρόβλημα είναι πως δεν άκουσαν τις παραινέσεις του το 2008. Μα πώς να τις ακούσουν, αφού προηγουμένως, το 2007, είχαν ακούσει τους επαίνους του;

Για κάποιον λόγο, όμως, τα πράγματα επιδεινώθηκαν ξανά. Τον Φεβρουάριο του 2009, ο κ. Αλμούνια κάλεσε την τότε κυβέρνηση να λάβει μέτρα εδώ και τώρα για να μειώσει το έλλειμμα και να δώσει θετικά μηνύματα στους δανειστές της. «Είστε σε επιτήρηση από την ίδια την αγορά», είχε πει.

Αμέσως άρχισαν ξανά οι δυσμενείς εκθέσεις για την ελληνική οικονομία. Και όταν πια τον Σεπτέμβριο του 2009 βρεθήκαμε ξανά σε προεκλογική περίοδο, ο κ. Παπανδρέου υποσχέθηκε ότι με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαπραγματευόταν επί ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου, ώστε να σταθεί δυνατόν να ανταποκριθεί στις προεκλογικές υποσχέσεις του.

Αμέσως ήλθε η απάντηση του κ. Αλμούνια, σύμφωνα με την οποία «γνωρίζω ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, αλλά για τα θέματα της ελληνικής οικονομίας είναι ενημερωμένοι και οι δύο αρχηγοί των δύο κομμάτων».

Στο τέλος ήλθε ο λογαριασμός: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε δώσει πλαστά στοιχεία πέντε φορές μέσα σε τρία χρόνια (Μάρτιος 2000 – Σεπτέμβριος 2002), ενώ επί Νέας Δημοκρατίας τα στοιχεία αναθεωρήθηκαν επτά φορές σε πέντε χρόνια.

Τον Ιούνιο του 2004 είχαν καταπλεύσει οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, προκειμένου να λύσουν το μέγα μυστήριο: Πώς με τόσο υψηλό ρυθμό ανάπτυξης η οικονομία μας παρουσίαζε τόσο μεγάλα ελλείμματα. Έφυγαν άπραγοι. Μετά ήλθαν κι’ άλλοι, κι’ άλλοι. Τώρα η τρόικα νοίκιασε διαμέρισμα γιατί σκοπεύει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα.

«Η Ελλάδα χτενίζει τα στοιχεία της», έγραφαν επί ΠΑΣΟΚ οι ξένες εφημερίδες. «Η Ελλάδα μαγειρεύει τα στοιχεία της» έγραφαν επί ΝΔ. Προφανώς, πρόκειται περί διαγωνισμού ανικανότητας….

Πηγή:


http://www.elzoni.gr/html/ent/125/ent.3125.asp