Η νέα σκλαβιά
Μοιάζει παράδοξο αν σκεφτεί κανένας πόσο συζήτηση γίνεται για ελευθερίες και για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, μάλλον κλείνει τα μάτια της μπροστά στο φαινόμενο της νέας δουλείας.
Όσο και αν ακούγεται, σε πρώτη ανάγνωση υπερβολικό, εμείς οι πολιτισμένοι και πολιτικά φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι είμαστε οι «πελάτες». Στους δικούς μας οίκους ανοχής, στα δικά μας μπάρ και στα σκοτεινά δρομάκια των δικών μας πόλεων γίνονται ανθρωποθυσίες στο βωμό του αγοραίου Έρωτα χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη, οι Νατάσες, οι Ολγες και οι Ιρίνες, οι Ουκρανές χορεύτριες και τα Ρωσιδάκια,όπως περιφρονητικά τις αποκαλούμε, την δική μας δίψα για επίδειξη και τον δικό μας χυδαίο ερωτισμό υπηρετούν.
Εμείς, οι υπεράνω υποψίας πολίτες, είμαστε οι θύτες στο απεχθέστερο παζάρι της παιδικής πορνείας. Στα δικά μας πλούσια σπίτια και στις δικές μας αυλές, τους δικούς μας ηλικιωμένους και άρρωστους καθαρίζουν ηλικιωμένες υπηρέτριες με αντίτιμο πολλές φορές ένα πιάτο φαί. Στα δικά μας ευρωπαϊκά χωράφια σκάβουν από την ανατολή μέχρι την δύση πρόθυμοι σκλάβοι. Στα δικά μας ακρογιάλια ξεβράζονται καθημερινά μισοπνιγμένοι απελπισμένοι φτωχομετανάστες που αναζητούν μια θέση στον ήλιο.
Μια κοινωνία που αποθεώνει την οικονομία, που αναγνωρίζει την αγορά σαν το απόλυτο θέσφατο που ρυθμίζει τα πάντα και που μόνο μέτρο έχει την ισχύ και την επιτυχία. Μια κοινωνία που ερμηνεύει τα πάντα με μοναδικά κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την ανταγωνιστικότητα και που δυσφορεί για τις κοινωνικές διεκδικήσεις ενώ αντιλαμβάνεται την πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη σαν αναγκαίο κακό, είναι εύκολο να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μπροστά σε κάθε εικόνα που χαλάει το πορτραίτο της ευημερούσας
κοινωνίας.
Μια Ευρώπη που αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τον αναπτυσσόμενο κόσμο σαν επενδυτική ευκαιρία και που προτιμά να παριστάνει την αθώα και ανυποψίαστη, η εν πάση περιπτώσει να ερμηνεύει το νέο δουλεμπόριο σαν μια ατυχή παρατονία παρά να το αντιλαμβάνεται σαν ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα, εκεί βρίσκεται η δική μας ευθύνη.
Οι Οργανώσεις, τα κόμματα, οι φορείς, οι Μ.Κ.Ο που οραματίζονται μια κοινωνία δικαιοσύνης ισότητας και ίσων ευκαιριών, όλοι αυτοί που παλεύουν για το κοινωνικό κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σήμερα μια μεγάλη πρωταρχική ευθύνη. Στον προγραμματικό τους λόγο να περιγράψουν μια νέα Ηθική επαναδιατυπώνοντας αυτό που όφειλε να είναι δεδομένο, αλλά δυστυχώς επανέρχεται ως ζητούμενο. Το δικαίωμα στην Ελευθερία.
Ξαναβάζοντας ψηλά στην κοινωνική μας αντζέντα, πολιτικές και δράσεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες μαζί με τα τα πιο ριζοσπαστικά κινήματα πολιτών που αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο, ας διεκδικήσουμε ξανά από την αρχή και με τον τρόπο που εμείς γνωρίζουμε, μια κοινωνία που πρώτα βάζει τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της και μετά όλα τα άλλα.
Όσο και αν ακούγεται, σε πρώτη ανάγνωση υπερβολικό, εμείς οι πολιτισμένοι και πολιτικά φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι είμαστε οι «πελάτες». Στους δικούς μας οίκους ανοχής, στα δικά μας μπάρ και στα σκοτεινά δρομάκια των δικών μας πόλεων γίνονται ανθρωποθυσίες στο βωμό του αγοραίου Έρωτα χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη, οι Νατάσες, οι Ολγες και οι Ιρίνες, οι Ουκρανές χορεύτριες και τα Ρωσιδάκια,όπως περιφρονητικά τις αποκαλούμε, την δική μας δίψα για επίδειξη και τον δικό μας χυδαίο ερωτισμό υπηρετούν.
Εμείς, οι υπεράνω υποψίας πολίτες, είμαστε οι θύτες στο απεχθέστερο παζάρι της παιδικής πορνείας. Στα δικά μας πλούσια σπίτια και στις δικές μας αυλές, τους δικούς μας ηλικιωμένους και άρρωστους καθαρίζουν ηλικιωμένες υπηρέτριες με αντίτιμο πολλές φορές ένα πιάτο φαί. Στα δικά μας ευρωπαϊκά χωράφια σκάβουν από την ανατολή μέχρι την δύση πρόθυμοι σκλάβοι. Στα δικά μας ακρογιάλια ξεβράζονται καθημερινά μισοπνιγμένοι απελπισμένοι φτωχομετανάστες που αναζητούν μια θέση στον ήλιο.
Μια κοινωνία που αποθεώνει την οικονομία, που αναγνωρίζει την αγορά σαν το απόλυτο θέσφατο που ρυθμίζει τα πάντα και που μόνο μέτρο έχει την ισχύ και την επιτυχία. Μια κοινωνία που ερμηνεύει τα πάντα με μοναδικά κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την ανταγωνιστικότητα και που δυσφορεί για τις κοινωνικές διεκδικήσεις ενώ αντιλαμβάνεται την πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη σαν αναγκαίο κακό, είναι εύκολο να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μπροστά σε κάθε εικόνα που χαλάει το πορτραίτο της ευημερούσας
κοινωνίας.
Μια Ευρώπη που αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τον αναπτυσσόμενο κόσμο σαν επενδυτική ευκαιρία και που προτιμά να παριστάνει την αθώα και ανυποψίαστη, η εν πάση περιπτώσει να ερμηνεύει το νέο δουλεμπόριο σαν μια ατυχή παρατονία παρά να το αντιλαμβάνεται σαν ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα, εκεί βρίσκεται η δική μας ευθύνη.
Οι Οργανώσεις, τα κόμματα, οι φορείς, οι Μ.Κ.Ο που οραματίζονται μια κοινωνία δικαιοσύνης ισότητας και ίσων ευκαιριών, όλοι αυτοί που παλεύουν για το κοινωνικό κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σήμερα μια μεγάλη πρωταρχική ευθύνη. Στον προγραμματικό τους λόγο να περιγράψουν μια νέα Ηθική επαναδιατυπώνοντας αυτό που όφειλε να είναι δεδομένο, αλλά δυστυχώς επανέρχεται ως ζητούμενο. Το δικαίωμα στην Ελευθερία.
Ξαναβάζοντας ψηλά στην κοινωνική μας αντζέντα, πολιτικές και δράσεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες μαζί με τα τα πιο ριζοσπαστικά κινήματα πολιτών που αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο, ας διεκδικήσουμε ξανά από την αρχή και με τον τρόπο που εμείς γνωρίζουμε, μια κοινωνία που πρώτα βάζει τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της και μετά όλα τα άλλα.
Απόσπασμα από μια εισήγηση στη ειδική Σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για την μετανάστευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου