-->

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - MERRY CHRISTMAS

Εύχομαι σε όλους τους αγαπητούς μου φίλους και αναγνώστες

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Με υγεία και ευτυχία


Κών/νος Γραικιώτης







Merry Christmas

to

My Dearest Readers



Konstantinos Grekiotis

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ


Θα ήθελα, η 6η Δεκεμβρίου
να καθιερωθεί από την πολιτεία ως,

« ημέρα κατά της βίας»
ή
ως «ημέρα των δικαιωμάτων των νέων».
Τζίνα Τσαλικιάν




Η μητέρα του Αλέξη μιλάει στην Ελλη Στάη:

"Του έμαθα να μη φοβάται..."


"Αν είχε φοβηθεί το δολοφόνο του, τώρα θα ζούσε», λέει η κυρία Τζίνα Τσαλικιάν".

Μπαίνω στο κατάστημά της στην οδό Βουκουρεστίου, με αμηχανία, για να τη συναντήσω. Ήθελα από πέρυσι να τη δω από κοντά, αλλά το ένστικτό μου έλεγε ότι πρέπει να είναι μεταγενέστερος ο χρόνος της συνάντησης.

Την βλέπω, είναι γλυκειά, εγκάρδια, μια ήρεμη επαγγελματίας στο χώρο της δουλειάς της. Αν δεν ξέρεις τι έγινε πέρυσι αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, δεν θα καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα κουβαλάει μέσα της όλο τον πόνο της απόλυτης απώλειας, που είναι ο χαμός του παιδιού σου, αλλά και όλο το φορτίο των βίαιων γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

«Με βαραίνει ότι του έμαθα να μη φοβάται τίποτα στη ζωή» - μου λέει- και καταλαβαίνω αμέσως… Αν φοβόταν , ίσως να μην είχε ορθώσει την εφηβική του αντίδραση στο γνωστό σε όλους μας «βαρβαρισμό» κάποιων οργάνων της τάξης…

«Αν είχε φοβηθεί το δολοφόνο του, τώρα θα ζούσε» λέει η κα. Τζίνα Τσαλικιάν.

«Αυτό το βάρος κουβαλάω, τον έμαθα να μην φοβάται…».

Τη νιώθω, αισθάνομαι άβολα, δεν είμαι η δημοσιογράφος κι’ εκείνη η επιχειρηματίας. Είμαι η μάνα και είναι η μάνα. Το ίδιο βάρος θα ένιωθα και εγώ…

«Είμαι μια γυναίκα που πάλεψα και δούλεψα πολύ. Αυτό μάθαινα και στα παιδιά μου. Ο Αλέξης ερχόταν εδώ και με βοηθούσε – δούλευε μαζί μου – ήταν ένα καλό, καλοαναθρεμμένο παιδί- όχι αυτά που λένε βουτυρόπαιδα – ένα παιδί με ανατροφή καλή , που του την έδωσα εγώ».

«Και η δίκη; Τι θα γίνει με τη δίκη που θα ξύσει πληγές;» τη ρωτάω…

Αντιδρά πολύ, με αξιοπρέπεια μεν, αλλά πολύ. Την χτυπάει βαθειά το γεγονός ότι θα ακουστεί ξανά από τα χείλη του γνωστού δικηγόρου η φράση «το παιδί με την αποκλίνουσα συμπεριφορά». Όπως την πειράζει βαθειά ότι περιφέρεται η δίκη από χωρίου εις χωρίον. Θέλει μια δίκη για το δολοφόνο του παιδιού της. «Θέλω να ξέρω ότι το παιδί μου δεν έφυγε, όπως ένα σκυλί που το πάτησε ένα αυτοκίνητο και το άφησε στην άκρη του δρόμου».

Θέλει ακόμη να μην γίνει καμία εκμετάλλευση πολιτική στην επέτειο του ενός χρόνου από το χαμό του Αλέξη και τα βίαια γεγονότα που σάρωσαν την Ελλάδα.

«Ο κ. Χρυσοχοΐδης – μου λέει – ζήτησε η μνήμη του Αλέξη να μην σφραγιστεί φέτος με βία. Θα ήθελα, η 6η Δεκεμβρίου να καθιερωθεί από την πολιτεία ως, « ημέρα κατά της βίας»ή ως «ημέρα των δικαιωμάτων των νέων».

«Αυτή θα ήταν και η καλύτερη τιμή για τη μνήμη του παιδιού μου».

Θα ήταν και μια λογική πρόταση – λέω εγώ – στον Υπ. Δημόσιας Τάξης (με τον οποίο μίλησα αφού είδα την Τζίνα Τσαλικιάν) ώστε οι νέοι που ξεχύθηκαν πέρυσι στους δρόμους και το ίδιο θέλουν να κάνουν και φέτος, να μην «καπελωθούν» από βίαιες αυθαιρεσίες άλλων, είτε αυτοί είναι αστυνομικοί, είτε είναι πολίτες.

Πριν φύγω από το μαγαζί της οδού Βουκουρεστίου, είμαι εγώ αυτή που δακρύζω όταν μου δείχνει τη φωτογραφία που έχει εκεί του Αλέξη, και είμαι εγώ αυτή που αισθάνομαι την ανάγκη, να την κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου, πριν φύγω.

Η μαμά του Αλέξη αντέχει , γιατί ξέρει ότι θα πρέπει να το αντέξει, μέχρι το τέλος της ζωής της.

Έλλη Στάη
05/12/2009

Πηγή:
http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=477&category_id=23&Itemid=21










ΕΤΣΙ ΤΙΜΗΘΗΚΕ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟΥ ΑΛΕΞΗ









Πάθος, πλήθος και αυτοσυγκράτηση

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επέτειο του φόνου του Αλ.Γρηγορόπουλου σημαδεύτηκε μεν από επεισόδια, ωστόσο η ΕΛ.ΑΣ δεν "εμπόδισε" την ολοκλήρωσή της καταφέρνοντας παράλληλα να μην επιτρέψει την εκδήλωση εκτεταμένων επεισοδίων.

Το πρώτο «ραντεβού» των 13.00 ως συνήθως τηρήθηκε από ελάχιστους σε σύγκριση με τον τελικό όγκο της πορείας, καθώς εκείνη την ώρα στα Προπύλαια υπήρχαν περίπου 500 άτομα, με αρκετούς να βρίσκονται στην είσοδο της Πρυτανείας. Σταδιακά ο όγκος του κόσμου αυξήθηκε σε αρκετές χιλιάδες, ενώ λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία, αντιεξουσιαστές κατέβασαν την ελληνική σημαία από την Πρυτανεία για να την αντικαταστήσουν με μία ερυθρόμαυρη. Στο διάστημα αυτό αψιμαχίες κουκουλοφόρων με άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. σημειώθηκαν σε αρκετά σημεία, αλλά μόνο περιμετρικά και όχι από τον κύριο όγκο των συγκεντρωμένων.

Οταν ξεκίνησε η πορεία προς τη Βουλή, το πλήθος ήταν πλέον διψήφιος αριθμός χιλιάδων και χωρίς ιδιαίτερα επεισόδια διέσχισε την Πανεπιστημίου, την Αιόλου και τη Σταδίου μέχρι να φτάσει στην πλατεία Συντάγματος. Τα περιστατικά επιθέσεων κουκουλοφόρων σε βιτρίνες τραπεζών, κάμερες και προθήκες καταστημάτων ήταν σποραδικά, ενίοτε δε επιδοκιμάστηκαν ή αποδοκιμάστηκαν, από διαφορετικά μπλοκ της πορείας.

Στην πλατεία Συντάγματος υπήρξαν τα σοβαρότερα επεισόδια, καθώς αρχικά τα McDonald's της Ερμού και ακολούθως άνδρες των ΜΑΤ (στοά Ταχυδρομείου, στη συμβολή με την Μητροπόλεως) δέχτηκαν την επίθεση κουκουλοφόρων που κινούνταν στις παρυφές της πορείας. Η αντίδραση της αστυνομίας ήταν εκτεταμένη χρήση χημικών και αρκετές βίαιες συγκρούσεις, ωστόσο ο κύριος όγκος των συγκεντρωμένων είτε συνέχισε την πορεία του, είτε «έκοψε δρόμο» μπροστά από το King George και τη "Μεγάλη Βρετανία".

Τελικά ο κύριος όγκος των διαδηλωτών κατευθύνθηκε μέσω Πανεπιστημίου και Πατησίων στο χώρο του Πολυτεχνείου και την Πλατεία Εξαρχείων, όπου μερικές χιλιάδες κόσμου φαίνονται αποφασισμένες να περιμένουν το επόμενο «ραντεβού» στο σημείο που σκοτώθηκε ο Αλ.Γρηγορόπουλος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τις συγκρούσεις στην πλατεία Συντάγματος, το μπλοκ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ γιούχαρε τις σποραδικές επιθέσεις κουκουλοφόρων σε προθήκες και κάμερες, ενώ προσπάθησε να δημιουργήσει και αλυσίδες για να περιφρουρήσει το χώρο του, κίνηση για την οποία η Αλ.Παπαρήγα μπορεί να... αισθάνεται δικαιωμένη, αφού πολλάκις έχει τονίσει τη σημασία των περιφρουρήσεων, ώστε να αποφεύγονται επεισόδια από ξένα στοιχεία.

Η στάση της ΕΛ.ΑΣ. επέτρεψε τελικά στον κύριο όγκο των διαδηλωτών να πραγματοποιήσει την πορεία διαμαρτυρίας, χωρίς βίαιες συμπεριφορές κατά πάντων και με περιορισμένη χρήση χημικών (ανεξάρτητα φυσικά από όσα συνέβησαν στις συγκρούσεις με τους κουκουλοφόρους).

Βεβαίως, η νύχτα της Κυριακής είναι μακριά, με το Πολυτεχνείο να είναι γεμάτο με αρκετό κόσμο και την Πρυτανεία να βρίσκεται περικυκλωμένη, με μερικές εκαντοντάδες να είναι ταμπουρωμένοι μέσα, όσο ο Πρύτανης δεν δέχεται να αρθεί το άσυλο.

Διάλογος ΜΑΤ - διαδηλωτών

Εμφανώς διαφορετική είναι η στάση τόσο από τους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. όσο και από τους συγκεντρωμένους στην περιοχή των Εξαρχείων, μετά την επέμβαση των ΜΑΤ για να απωθηθούν ομάδες κουκουλοφόρων.

Παρά το ότι στην πλατεία Εξαρχείων υπάρχει αρκετός κόσμος και μετά τις συγκρούσεις που σημειώθηκαν στις 17.00 περίπου, εκατέρωθεν υπάρχει ένα είδος... ανεκτικότητας!

Ετσι, μέσα στους συγκεντρωμένους έφτασε όχημα της Πυροσβεστικής που έσβησε φλεγόμενους κάδους στη συμβολή των οδών Σπ.Τρικούπη και Στουρνάρη, ενώ ο επικεφαλής μάλλον των ΜΑΤ, που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην Σπ.Τρικούπη, δεν δίστασε να κυκλοφορεί μόνος μεταξύ των συγκεντρωμένων.

Μάλιστα, στη συνέχεια άνοιξε διάλογο με αρκετούς από αυτούς, για να απαντήσει στις αιτιάσεις τους ότι δεν υπάρχει λόγος παρουσίας των ΜΑΤ στο χώρο, αφού απλώς δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα.

Ο ίδιος τους παρέπεμψε στην ηγεσία της ΓΑΔΑ και τους εισαγγελείς που δίνουν τις σχετικές εντολές, ενώ σημείωσε ότι οι ίδιοι συμβάλλουν στην προστασία της τάξης, όπως έχουν ορκιστεί.

Ρεπορταζ: Χρήστος Κακαβογιάννης

Πηγή:

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=8760816


ΝΤΡΟΠΗ

ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ



Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ - Ο προστάτης των απανταχού ναυτικών


Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός


Ο Κύριος, στην επί του Όρους ομιλία του, είπε: «Γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λουκ. στ΄ 36). Να γίνεστε, δηλαδή, σπλαχνικοί προς τον πλησίον και συμπονετικοί στις δυστυχίες και στις ανάγκες του, καθώς και ο ουράνιος Πατέρας σας είναι ευσπλαχνικός προς όλους. Μια τέτοια προσωποποίηση της χριστιανικής ευσπλαχνίας υπήρξε ο Άγιος Νικόλαος, o Αρχιεπίσκοπος Μύρων και Λυκίας του οποίου την μνήμη τιμά τόσο η Ορθόδοξη όσο και η Καθολική Εκκλησία στις 6 Δεκεμβρίου.

Ο Αγιος Νικόλαος είναι ο θαυματουργός Αγιος των ναυτικών μας και δεν υπάρχει ελληνικό νησί χωρίς εκκλησιά στο όνομά Του, όπως και δεν υπάρχει και ελληνικό πλοίο χωρίς το εικόνισμά Του με το ακοίμητο καντήλι.

Ο ναυτικός λαός μας και το Ναυτικό μας, γενικά, τον καθιέρωσαν ως προστάτη τους, για τα πολλά θαύματα που έκανε σε περιπτώσεις που άνθρωποι και πλοία κινδύνευαν να καταποντιστούν από θαλασσοταραχή ή από άλλες αιτίες.

Ο Άγιος Νικόλαος δεν ήταν ναυτικός. Υπήρξε, όμως, η προσωποποίηση της χριστιανικής ευσπλαχνίας και η ενσάρκωση της ελεημοσύνης προς τους στερημένους και σε όσους κινδύνευαν, είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα.

Γόνος διακεκριμένης οικογένειας, γεννήθηκε στα βάθη της Ανατολής. Στα Πάταρα της Λυκίας, στην αρχή σχεδόν του τρίτου, μετά Χριστόν, αιώνα και από μικρό παιδί έδειξε πόσο καλός Χριστιανός θα γινόταν. Η παράδοση, μάλιστα, αναφέρει, πως σαν ήταν βρέφος, δεν θήλαζε την Τετάρτη και την Παρασκευή.

Υπήρξε μοναχοπαίδι, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που δικαίωσε τις ελπίδες των γονιών του με το ήθος του. Ορφάνεψε σε νεαρή ηλικία και κληρονόμησε αρκετή περιουσία. Δεν την κράτησε όμως για τον εαυτό του. Τη μοίρασε στους φτωχούς και, μάλιστα, κρυφά.

Έκανε συντροφιά με μεγάλους και σοφούς ανθρώπους και συνεχώς βρισκόταν στην εκκλησία, όπου προσευχόταν. Η αγάπη των συμπολιτών του, απέναντι του, ήταν απεριόριστη και όλοι είχαν καταλάβει πως ο αθέατος φιλάνθρωπος που τους συνέτρεχε στις δύσκολες στιγμές του ήταν ο Νικόλαος.

Ο θείος του - αδελφός του πατέρα του - που κι αυτός ονομαζόταν Νικόλαος ηταν Αρχιερέας της επαρχίας του. Βλέποντας λοιπόν τη σωφροσύνη του ανιψιού του, τον χειροτόνησε ιερέα. Από τότε, η ζωή του έγινε ένα αληθινό υπόδειγμα αρετής και εγκράτειας, ενώ συνέχιζε τις φιλανθρωπίες του.

Η παράδοση λέγει ότι κάποτε, θέλησε να πάει στα Ιεροσόλυμα , για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Καθώς ταξίδευε για τους Αγίους Τόπους, μ' ένα αιγυπτιακό πλοίο, έπιασε φοβερή θαλασσοταραχή. Είπε ,τότε, σε όλους να μη φοβούνται γιατί θα προσευχηθεί και θα τους γλιτώσει ο Θεός. Έτσι και έγινε. Η τρικυμία δεν βούλιαξε το πλοίο. Ο Νικόλαος, σε μια γωνιά, προσευχόταν συνεχώς στο Θεό. Την άλλη μέρα κόπασε η τρικυμία. Μόνο ένας ναύτης, την ώρα που ανέβηκε στο κατάρτι να διορθώσει τα σχοινιά, γλίστρησε στο κατάστρωμα και σκοτώθηκε. Ολοι άρχισαν τότε να κλαίνε για το χαμένο παλικάρι. Ο Άγιος Νικόλαος προσευχήθηκε θερμά στο Θεό και ο ναύτης αναστήθηκε. Τότε όλοι θαύμασαν αυτό τον άγιο άνθρωπο και συνταξιδιώτη τους και όταν έφθασαν στον τόπο τους άρχισαν να μιλούν για τα θαύματά του.

Όταν πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας συγκεντρώθηκαν οι επίσκοποι της επαρχίας για να εκλέξουν το διάδοχο του. Η απόφαση ήταν δύσκολη και την ανέβαλαν για την άλλη μέρα. Τη νύχτα, όλοι είδαν το ίδιο όραμα: Άγγελος Κυρίου τους είπε ότι ο καταλληλότερος για την αρχιεπισκοπή ήταν ο ιερέας από τα Πάταρα, ο Νικόλαος. Οι επίσκοποι συνεμορφώθησαν με τις υποδείξεις του αγγέλου και ανέδειξαν τον Νικόλαο Μητροπολίτη Μύρων.

Μετά την εκλογή του ο Άγιος Νικόλαος συνέχισε με περισσότερη θέρμη ψυχής το φιλανθρωπικό του έργο. Έφτιαξε γηροκομεία, πτωχοκομεία, νοσοκομεία. Η πραότητά του, όμως, δεν τον εμπόδιζε να είναι αυστηρός εκεί που έπρεπε και να είναι «ο ποιμήν, ο βαστάζων ράβδον».

Όταν ο Μαξιμιανός και ο Διοκλητιανός εκήρυξαν άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών, και, κυρίως κατά των επισκόπων, ο Νικόλαος δεν θορυβήθηκε. Συνέχιζε να διδάσκει με περισσότερο πάθος την πίστη στον ένα και μοναδικό Θεό και την αγάπη στο συνάνθρωπο. Παράλληλα, κατηγορούσε τα ψεύδη και την υποκρισία της ειδωλολατρίας.Κάποιοι τον πρόδωσαν και καταδικάστηκε σε εξορία και φυλάκιση. Ελευθερώθηκε, όταν τη βασιλεία ανέλαβε ο Χριστιανός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Μέγας, γιος της Αγίας Ελένης, ο οποίος ελευθέρωσε όλους τους φυλακισμένους και πολέμησε την ειδωλολατρία. Ο Αγιος Νικόλαος επέστρεψε και πάλι στη Μητρόπολή του.

Πολλά είναι τα θαύματά του. Πολλοί ναυτικοί, που ταξίδευαν στην περιοχή εκείνη και κινδύνευαν, έβλεπαν έναν ολόσωμο ιερέα, πάνω στη πρύμνη του πλοίου τους. Κι όταν έφθαναν στα Μύρα, για να προσκυνήσουν, έβλεπαν τον ίδιο, τον θαυματουργό ιερέα, που τους έσωσε, να λειτουργεί.

Πήρε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, με 318 Πατέρες. Όλοι καταδίκαζαν τον αιρετικό Αρειο, ο οποίος αμφισβητούσε τον Υιό και Λόγο του Θεού. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο Επίσκοπος Νικόλαος τον χαστούκισε δυνατά, μπροστά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και για το λόγο αυτό φυλακίστηκε. Αλλά, το βράδυ, παρουσιάστηκε στο κελί του ο Χριστός και του έδωσε το Ευαγγέλιο, ενώ η Θεοτόκος του χάρισε αρχιερατικό ωμοφόριο. Λυμένο από τα δεσμά του και με τα ιερά αυτά κειμήλια στους ώμους και στα χέρια, τον βρήκαν όσοι τον επισκέφθηκαν το άλλο πρωί. Οταν τον ρώτησαν πού τα βρήκε , τους είπε την αλήθεια. Αμέσως, το 'μαθε ο αυτοκράτορας και διέταξε να τον αποφυλακίσουν.

Παρά τα γηρατειά του, δεν σταματούσε το φιλάνθρωπο έργο του. Πριν να παραδώσει την ψυχή του στον Κύριο, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είδε τους αγγέλους, που έρχονταν να τον παραλάβουν. Και, τότε, ψιθύρισε: «Κύριε, εις χείρας Σου παρατίθημι το πνεύμα μου» και έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Ηταν το 330 μ. Χ.

Το λείψανο του Αγίου απόκειται στη Βάρη της Ιταλίας. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου. Η επίκληση της μεσιτείας Του προς τον Φιλάνθρωπο Θεό εξακολουθεί και μέχρι σήμερα να συντελεί σε πολλά θαύματα, τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα.

Η κοίμησή του

Ο άγιος Νικόλαος πέθανε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 330 μ. Χ. (Κατ’ άλλους του 345 ή 352 μ.Χ.) Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο Μύρο, όπως και άλλων αγίων. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα έως και τον ενδέκατο αιώνα. Το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι και τοποθετήθηκαν στο Ναό του Αγίου Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την ευωδία του μύρου αυτού.

Εξέταση λειψάνων για ανάπλαση προσώπου

Ο νέος τάφος του αγίου Νικολάου στο Μπάρι ανοίχτηκε τη νύχτα της 5ης προς την 6η Μαΐου του 1953, επειδή έπρεπε να γίνουν αναστηλωτικά και αναπαλαιωτικά έργα στηΒασιλική του Αγίου Στεφάνου. Με την ευκαιρία αυτή έγινε αναγνωριστικός έλεγχος και καταμέτρηση των οστών που βρέθηκαν στον τάφο από τον καθηγητή της Ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Luigi Martino, με τη βοήθεια του Δρ. Venezia Luigi. Μετά, τα λείψανα τοποθετήθηκαν σε γυάλινη κάψα και τέθηκαν σε προσκύνημα στη Βασιλική του Αγίου.

Το 1957, ο ίδιος καθηγητής, με τον ίδιο βοηθό πραγματοποίησαν μια δεύτερη εξέταση των λειψάνων, τα οποία αμέσως μετά τοποθετήθηκαν στη σαρκοφάγο από όπου τα είχαν βγάλει αρχικά. Επρόκειτο για μια «ανατομική ανθρωπολογική μελέτη, που απέβλεπε στον προσδιορισμό και την αποτύπωση της εικόνας και των χαρακτηριστικών των οστών και κυρίως στην ανασύνθεση της φυσικής εμφάνισης ή ακόμη και της εικονογραφικής μορφής του ατόμου, στο όποιο άνηκαν τα υπό εξέταση οστικά λείψανα».

Η εξέταση απέδειξε ότι πολλά τμήματα των οστών έλειπαν, και ότι η κάρα είχε διατηρηθεί καλύτερα από τα υπόλοιπα. Παράλληλα, όταν ανοίχτηκε ή σαρκοφάγος, τα οστά βρέθηκαν βουτηγμένα σ’ ένα υγρό διαυγές, άχρωμο και άοσμο, σαν νερό που βγαίνει από βράχο. Όσα οστά βρίσκονταν πάνω από τη στάθμη του υγρού, που έφτανε στα 2-3 εκ. μ. από τον πυθμένα της σαρκοφάγου, ήταν υγρά όπως και τα εσωτερικά τοιχώματα της. Επίσης από αυτό το υγρό ήταν γεμάτες οι μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστών. Η εξέταση του υγρού στα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι έδειξε ότι επρόκειτο για νερό καθαρό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς. Οι ρωμαιοκαθολικοί του έχουν δώσει τη χαρακτηριστική ονομασία «Manna».

Τα σχετικά Αγιολογικά κείμενα αναφέρουν ότι και όταν οι ναυτικοί από το Μπάρι έσπασαν την πλάκα, του τάφου του Αγίου στα Μύρα, για να πάρουν τα λείψανα, τα βρήκαν μέσα σε «Θείο μύρο», (άλλοι γράφουν Sanctus liguor ή oleum). Σύμφωνα με τον ερευνητή καθηγητή, η ύπαρξη του υγρού αυτού στη σαρκοφάγο επέδρασε ευεργετικά στην καλύτερη συντήρηση των οστών όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Η μελέτη των οστών έδειξε ότι ο κάτοχός τους έπασχε από αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση. Θεωρείται ότι αυτά πρέπει να κληροδοτήθηκαν στον Άγιο από κάποια υγρή φυλακή, όπου θα πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία, όπως μαρτυρούν τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Ο ίδιος καθηγητής εκτέλεσε ανάπλαση της μορφής του αγίου Νικολάου με βάση τα οστά της κάρας του, και το αποτέλεσμα έμοιαζε με τη μορφή του αγίου όπως εικονίζεται στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Ισιδώρου της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου Βενετίας.

Πηγές: Το συναξάρι των Αγίων της Αγγελικής Δαμίγου, Βικιπαιδεία, Χριστιανική Φοιτητική Ένωση

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΕΙΠΕ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΩΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Από το 9 της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ


ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (1)... «Αν και είναι πολύ νωρίς για προβλέψεις είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι το θετικό κλίμα των πρώτων ημερών αρχίζει να γυρίζει. Δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει στην ανοικτή θάλασσα και το κυβερνητικό σκάφος εμφανίζει προβλήματα»...

Ο Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή»:

— «Η ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν είναι ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει και δεν μαζεύεται με τις γνωστές μεγαλόστομες ρητορείες. Απαιτείται επεξεργασμένο και ρεαλιστικό σχέδιο και ισχυρός καθημερινός συντονισμός του κυβερνητικού σχήματος. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε σχέδιο ούτε αποτελεσματικό συντονιστή. Αλλιώς, πώς να εξηγήσουμε τα διαδοχικά κρούσματα αντιφατικών υπουργικών δηλώσεων και υπαναχωρήσεων;».

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (2)... «Πριν από τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου είχαν καλλιεργήσει πλήθος προσδοκιών σε περίπτωση κατά την οποία θα έρχονταν στην εξουσία. Οτι τα χρήματα υπήρχαν και ότι θα τα έβρισκαν, ότι οι βεβαιωμένοι και ανείσπρακτοι φόροι θα λειτουργούσαν αμέσως ως κινητήριος μοχλός, ότι υπήρχαν σχέδια για όλα τα μείζονα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας»...

Ο Νίκος Μπακουνάκης στο «Βήμα»:

— «Είχαν εκφραστεί τότε οι φόβοι πώς το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου θα μπορέσουν να διαχειρισθούν τις τεράστιες προσδοκίες που δημιούργησαν. Περίπου δύο μήνες μετά τις εκλογές, με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας πάνω από τα κεφάλια μας, με τη δημόσια διοίκηση να υπολειτουργεί (ούτε οι μισές γραμματείες δεν έχουν διοριστεί ακόμη) ο φόβος αυτός έχει εγκαθιδρυθεί. Η ρητορεία και το στιλ είναι πλέον επικίνδυνα».


Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 28ης.11.2009

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΜΕΡΕΣ ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΥΕΑ





Ο Νοέμβρης του 1973 στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πυροβολικού είχε καταντήσει εφιάλτης. Οι επιφυλακές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη και την Αθήνα, όσοι είχαμε τις οικογένειές μας εκεί, την βλέπαμε με το σταγονόμετρο.

Από φίλους, πρώην συμφοιτητές μας, μαθαίναμε για τα γεγονότα που διαδραματίζονταν πρώτα στη Νομική και μετά στο Πολυτεχνείο και όσα ακούγαμε, ζώντας και την εσωσχολική προπαγάνδα του καθεστώτος, μας φαίνονταν να έχουν πολύ μικρότερη διάσταση από αυτή που μας μετέφεραν οι φίλοι από τον έξω κόσμο. Ήταν όμως γεγονός ότι από μια στιγμή και μετά είχαμε αρχίσει να μην είμαστε τόσο « πιστοί» όσο θα μας ήθελε το καθεστώς. Το γεγονός ότι υπήρχε μια μεγάλη μερίδα ΥΕΑ που ήταν απόφοιτοι Ανώτατων και Ανώτερων Σχολών συντελούσε στο να μας βλέπουν, οι προσκείμενοι στο καθεστώς αξιωματικοί ,με εύλογη καχυποψία.

Μέρες πολυτεχνείου

Έτσι μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την κήρυξη εκ νέου του Στρατιωτικού Νόμου τα πράγματα στη Σχολή Εφέδρων ΠΒ είχαν γίνει ακόμα δυσκολότερα για τους ΥΕΑ.

Κλεισμένος στο στρατόπεδο, σχεδόν ένα μήνα χωρίς έξοδο, βρήκα κάποια ευκαιρία να πεταχτώ στο σπίτι μου στην Αθήνα για λίγη ώρα στις 24 Νοεμβρίου το απόγευμα. Όταν γύρισα στο στρατόπεδο, γύρω στα μεσάνυχτα, μαζί με ένα άλλο φίλο μου ΥΕΑ (Υποψήφιο Έφεδρο Αξιωματικό) από την Ρόδο, μπήκα στο θάλαμο και κατευθύνθηκα στο κρεβάτι μου που βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο, στην άκρη του θαλάμου. Μόλις είχα προλάβει να ξεντυθώ όταν ξαφνικά όρμησε ένας αξιωματικός σε έξαλλη κατάσταση και άρχισε να ταρακουνά τα κρεβάτια των ΥΕΑ φωνάζοντας. «Σηκωθείτε παλληκάρια μου να σώσουμε την Ελλάδα από τους εχθρούς της».

Όλοι σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι, φορέσαμε βιαστικά τις φόρμες μας και σε κατάσταση πανικού ψάχναμε να βρούμε τις αρβύλες μας κουβαλώντας ένα σωρό ερωτηματικά. «Να σώσουμε την Ελλάδα από ποίον ; Έγινε καμιά εξέγερση στην Αθήνα, στα Μέγαρα; Μα μόλις πριν λίγες μέρες είχαν καταστείλει την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, είχε επιβληθεί ο στρατιωτικός νόμος και η κατάσταση από ότι μας έλεγαν ήταν υπό έλεγχο. Τότε λοιπόν τι;”

Συγκεντρωμένοι κατά πυροβολαρχίες μπροστά στο κτίριο της Μοίρας ΥΕΑ, βρισκόμασταν σε μια κατάσταση εγρήγορσης και έκδηλης ανησυχίας όταν εμφανίστηκε μπροστά μας ένας αξιωματικός που μας κάλεσε στο όνομα της 21ης του Απρίλη να σώσουμε την 21η Απρίλη από αυτούς που την επιβουλεύονταν. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι έπρεπε να πάρουμε τον οπλισμό μας σε κλάσματα δευτερολέπτου και να ανασυνταχτούμε έξω από το κτίριο της Μοίρας

Τέλος πάντων εκείνες τις στιγμές η κατάσταση αν δεν ήταν τόσο δραματική ήταν ωστόσο τραγελαφική. Κανείς από τους ΥΕΑ δεν κατάλαβε, αυτοί οι απίθανοι τύποι που μας χώριζαν σε ομάδες και μας επιβίβαζαν στα τζιπ ή έδιναν εντολές για αυξημένα μέτρα ασφαλείας με περιπολίες μέσα και έξω από το στρατόπεδο, τι πραγματικά επεδίωκαν. Και φυσικά δεν ξέραμε ποιός ήταν ο εχθρός που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε.

Με το που βγήκα από τον θάλαμο εκτός από τον οπλισμό πήρα μαζί μου και το απαραίτητο ραδιοφωνάκι. Κρυμμένο μέσα στην φόρμα, με περασμένο το ακουστικό μέσα από το τζάκετ και την κουκούλα ανεβασμένη έψαχνα να μάθω τα νέα από τους διάφορους ραδιοσταθμούς, αφού οι επικεφαλείς δεν μας έδωσαν να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε.

Σε λίγο μαζί με άλλους στρατιώτες βρεθήκαμε στην παλιά εθνική οδό να κόβουμε την κίνηση και να γυρίζουμε τα αυτοκίνητα πίσω από εκεί που ερχόντουσαν. Το τρανζιστοράκι, που ήταν ανοιχτό όλη την ώρα, μετέδιδε το συνηθισμένο πρόγραμμα.


Οι δύο αντίπαλοι δικτάτορες


Κάπου, γύρω στα ξημερώματα, οι ραδιοσταθμοί σίγησαν και μετά από κάποια ώρα άκουσα εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια οπότε συνειδητοποίησα ότι όλα όσα μας έλεγαν ήταν ανοησίες και αυτό που υποπτευόμουνα για κάποια στρατιωτική κίνηση ήταν γεγονός.

Ξαφνικά μου γεννήθηκαν άλλα ερωτηματικά. «Καλά αν έγινε κίνημα εμείς ποιανού εντολές εκτελούμε; Μήπως αφυπνίστηκε το δημοκρατικό αίσθημα κάποιων αξιωματικών για να ανατρέψουν το δικτατορικό καθεστώς και μας καλούν εμάς να στηρίξουμε το καθεστώς του Παπαδόπουλου; Και είναι τόσο σίγουροι ότι θα το στηρίξουμε;”

Με ετούτα και με εκείνα η ώρα πέρναγε οπότε ήλθαν άλλοι να μας αντικαταστήσουν. Τους ρωτήσαμε αν έμαθαν τίποτα και μας ψιθύρισαν ότι έγινε κίνημα αλλά δεν ξέρουν με ποιους είμαστε.

Σε λίγο επιστρέψαμε στο στρατόπεδο και τρέξαμε να πάρουμε πρωινό επί τροχάδην στην τραπεζαρία. Εκεί πληροφορηθήκαμε από ψιθύρους ότι κάτι είχε ξεκινήσει από την 8η Μεραρχία στα Γιάννενα και ότι αρχηγός ήταν ο στρατηγός Φαίδωνας Γκιζίκης. Άλλα πάλι ερωτηματικά.

«Εμείς τι κάνουμε; Είμαστε με τον Γκιζίκη ή τον Παπαδόπουλο; Και ο αδελφός μου που υπηρετεί στα Γιάννενα είναι στο ίδιο στρατόπεδο με εμένα ή στο αντίπαλο;”

Σε λίγο τα ερωτήματα θα έπαιρναν απάντηση.

Τα πυροβόλα είχαν στραφεί με στόχο το στρατόπεδο των ΛΟΚ που βρισκόταν απέναντι από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, στην Νέα Πέραμο, ενώ μας δόθηκε εντολή να πάμε με τον οπλισμό μας να σταθούμε πίσω από τον μαντρότοιχο του στρατοπέδου μας που έβλεπε το στρατόπεδο των ΛΟΚ. Εκεί θα περιμέναμε να μας δοθούν πρόσθετες διαταγές.

Οι Λοκατζήδες , από απέναντι, μας έκαναν πλάκα και τρέχοντας, μέχρι την άκρη της μάνδρας του δικού τους στρατοπέδου, με κρουστικό τροχαδάκι ούρλιαζαν. «Του Παπαδόπουλου η ψυχή είναι πάντα Ελληνική ζήτω η Προεδρική». «Παπαδόπουλος- Παπαδόπουλος». «ΑΕΡΑ» και άλλα συνθήματα. Εκεί πλέον συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν μονάδα που επαναστάτησε το βράδυ και ότι στρεφόμασταν ενάντια στο καθεστώς του Παπαδόπουλου. Αυτή η ιστορία κράτησε για κάποιες ώρες μέχρι που τα πράγματα ηρέμησαν μετά από κάποιους πυροβολισμούς που ακούσαμε στο στρατόπεδο των ΛΟΚ. Τότε μας δόθηκε εντολή να επιστρέψουμε στους θαλάμους μας.

Δεν σας κρύβω ότι αισθανθήκαμε ανακούφιση γιατί πιστεύαμε αφελώς ότι οι αξιωματικοί από τα Γιάννενα είχαν ξεσηκωθεί -και εμείς φυσικά μαζί τους - για να αποκαταστήσουν την Δημοκρατία. Όμως τα πράγματα κάθε άλλο παρά έτσι ήταν όπως απέδειξαν οι ραγδαίες εξελίξεις.

Κάποιες μέρες αργότερα μάθαμε ότι ο αρχηγός της ΕΣΑ ταξίαρχος Ιωαννίδης, «πιστός» φίλος του Παπαδόπουλου ήταν τελικά ο αρχηγός του κινήματος και όχι ο στρατηγός Φαίδωνας Γκιζίκης.

Το επόμενο διάστημα το καθεστώς Ιωαννίδη επρόκειτο να εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο καθεστώς, χειρότερο από αυτό του Παπαδόπουλου, που τελικά, μήνες αργότερα, θα οδηγούσε την χώρα σε περιπέτειες και την Κύπρο σε μια συνταρακτική τραγωδία τις συνέπειες της οποίας τις αντιμετωπίζουμε μέχρι σήμερα.









Αφίσα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο



Το Κίνημα Ιωαννίδη

Η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη

Πιεσμένο από τη διεθνή απομόνωση το δικτατορικό καθεστώς επιχείρησε στις αρχές του 1973 ένα πείραμα “φιλελευθεροποίησης” σε μια προσπάθεια να προσφέρει μια επίφαση κοινοβουλευτισμού και ταυτόχρονα να διατηρήσει ο στρατός τον έλεγχο της εξουσίας. Έτσι ο Παπαδόπουλος πρότεινε, και ο λαός ενέκρινε σε δημοψήφισμα που διεξήχθη υπό το καθεστώς του στρατιωτικού νόμου, ένα “Σύνταγμα”, που καταργούσε το βασιλικό θεσμό, θέσπιζε θέση Προέδρου “Δημοκρατίας” με ευρύτατες εξουσίες και Συνταγματικό Δικαστήριο. Ο Παπαδόπουλος μεταπήδησε στην προεδρία της “Δημοκρατίας” και τη θέση του πρωθυπουργού κατέλαβε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο οποίος παρέμεινε στο αξίωμα αυτό μέχρι τις 25 Νοεμβρίου 1973, όταν ο Παπαδόπουλος ανατράπηκε από τον Ιωαννίδη.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου προκάλεσε μια σειρά γεγονότων, που έβαλαν ένα απότομο τέλος στις προσπάθειες του Παπαδόπουλου για τη «φιλελευθεροποίηση» του Καθεστώτος. Ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ένας δυσαρεστημένος αδιάλλακτος χουντικός, χρησιμοποίησε την εξέγερση ως πρόφαση για να αποκαταστήσει τη δημόσια τάξη, και οργάνωσε ένα Κίνημα για την ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου και του Σ. Μαρκεζίνη στις 25 Νοεμβρίου 1973.

Επιβλήθηκε ο στρατιωτικός νόμος, και η νέα χούντα διόρισε το στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον οικονομολόγο Α. Ανδρουτσόπουλο ως Πρωθυπουργό, αν και Ιωαννίδης παρέμεινε ο ισχυρός άνδρας στο παρασκήνιο. Η βαριά και καιροσκοπική επέμβαση του Ιωαννίδη είχε αποτέλεσμα την καταστροφή τ
ου μύθου ότι η χούντα ήταν ιδεαλιστική ομάδα ανώτερων στελεχών του στρατού.

Το νέο Καθεστώς κατηγόρησε τη προηγούμενη φατρία για παρέκκλιση από τις αρχές της «Επανάστασης της 21ης Απριλίου» και διακήρυξε ότι
έσωσε την Επανάσταση από τη φατρία Παπαδόπουλου.

Την ημέρα του Κινήματος αναπτύχθηκαν τεθωρακισμένα σε κεντρικά σημεία των πόλεων ενώ μέσω ραδιοφώνου, με μουσική υπόκρουση τα κλασικά στρατιωτικά εμβατήρια, γινόντουσαν ανακοινώσεις απαγόρευσης της κυκλοφορίας, και ότι ο στρατός έπαιρνε πίσω τα ηνία της εξουσίας προκειμένου να σωθούν οι αρχές της επανάστασης.

Ο Ιωαννίδης προτιμούσε να εργάζεται παρασκηνιακά και δεν κράτησε ποτέ οποιοδήποτε επίσημη θέση στη χούντα ενώ προσπαθούσε πάντα να αποφύγει την περιττή δημοσιότητα. Ήταν ο de facto ηγέτης ενός καθεστώτος μαριονετών. Η νέα χούντα, παρά τη μάλλον ατυχή προέλευσή της, ακολούθησε μια επιθετική εσωτερική καταστολή και μια επεκτατική εξωτερική πολιτική και οδήγησε τη Χώρα στη τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974 αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο αντιστράτηγος Γκιζίκης, πρόεδρος της μέχρι τότε κυβέρνησης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου δικάστηκαν το καλοκαίρι του 1975 από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών. Κρίθηκαν ένοχοι “εσχάτης προδοσίας” και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.







Το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου μετά το πραξικόπημα
κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας
Αρχιεπισκόπου Μακαρίου





Δημήτριος Ιωαννίδης

(13 Μαρτίου 1923 - )



Στρατιωτικός και δικτάτορας. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Γ. Παπαδόπουλου γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να τον ανατρέψει στις 25 Νοεμβρίου 1973 και να εγκαταστήσει ένα ακόμη σκληρότερο δικτατορικό καθεστώς.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από εύπορη οικογένεια.

Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1943 και συμμετείχε στην συνωμοτική οργάνωση ΕΕNA (Εθνική Ένωση Νέων Αξιωματικών).

Το 1952 αποφοίτησε από τη σχολή πεζικού, δύο χρόνια αργότερα από την σχολή ατομικού-βιολογικού και χημικού πολέμου και το 1956 από την σχολή πολέμου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Δυτική Γερμανία το 1961, όπου παρακολούθησε εκπαιδευτικά προγράμματα για μονάδες πεζικού.

Έλαβε μέρος στον Εμφύλιο και υπηρέτησε στο ειδικό τάγμα της Μακρονήσου, ενώ συμμετείχε και στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 1951, το οποίο είχε οργανωθεί από τον ΙΔΕΑ και του οποίου υπήρξε μέλος από το 1945. Το 1963 υπηρέτησε στην Κύπρο. Το 1964 προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη. Το δε 1966 διορίστηκε αρχηγός του τάγματος της Σχολής Ευελπίδων.

Από το 1957 οργάνωνε μαζί με άλλους αξιωματικούς του στρατού την ανατροπή της δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δικτατορίας, γνωστής και ως Χούντας των συνταγματαρχών.

Στο πραξικόπημα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο αφού βρισκόταν στην καίρια θέση του αρχηγού της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων. Μετά την επιτυχημένη ανατροπή της κυβέρνησης διορίστηκε αρχηγός της ΕΣΑ. Τον Αύγουστο του 1969 έγινε διευθυντής του υπουργείου εθνικής άμυνας. Το 1970 προάχθηκε στον βαθμό του συνταγματάρχη.

Κατά τη διάρκεια της Επταετίας ανέλαβε διάφορες επιτελικές θέσεις κυρίως σε τομείς ασφαλείας, χωρίς ποτέ να αναλάβει κυβερνητικό πόστο. Ωστόσο διατηρούσε πάντα δικό του μηχανισμό στον στρατό .

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης ήταν εκφραστής της αδιάλλακτης πτέρυγας των πραξικοπηματιών και ήταν αντίθετος σε κάθε επικείμενη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. Για τον λόγο αυτό ο ίδιος δραστηριοποίησε τον μηχανισμό που είχε στον στρατό αμέσως μετά το πείραμα του Παπαδόπουλου για την φιλελευθεροποίηση του στρατιωτικού καθεστώτος, με την τοποθέτηση του Μαρκεζίνη ως πρωθυπουργού πολιτικής κυβέρνησης και την απομάκρυνση των στρατιωτικών. Ο Ιωαννίδης άρχισε τότε να προετοιμάζεται για μια επικείμενη σύγκρουση.

Τον Αύγουστο του 1973 απομακρύνθηκε από την διοίκηση της ΕΣΑ αλλά ύστερα από πιέσεις επανήλθε στην θέση του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σε συνδυασμό με την επικρατούσα κατάσταση αποτέλεσε το έναυσμα για την ανατροπή Παπαδόπουλου.

Ο Ιωαννίδης, επικεφαλής πολλών χουντικών αξιωματικών και εκμεταλλευόμενος τη βαθιά πολιτική κρίση που ακολούθησε την αρνητική διεθνή συγκυρία και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη στις 25 Νοεμβρίου 1973, με σκοπό τη ματαίωση των εκλογών που σχεδίαζε ο Παπαδόπουλος.

Με διακηρυγμένο στόχο του τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής ζωής από το στρατό για άλλα 5 χρόνια ανέβαλε τις εκλογές για το 1978 και τοποθέτησε στην θέση του Πρωθυπουργού τον Ανδρουτσόπουλο και στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας τον στρατηγό Γκιζίκη. Ουσιαστικά όμως αρχηγός του νέου καθεστώτος ήταν ο ίδιος, ο οποίος προτιμούσε να εργάζεται σε παρασκηνιακό επίπεδο.

Βασικός στόχος του Ιωαννίδη ήταν η ανατροπή του Μακαρίου, την οποία πέτυχε με το πραξικόπημα του Ιουλίου 1974 γεγονός που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και την πτώση της χούντας στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους.

Καταδικάστηκε στην δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος στην ποινή του θανάτου που όμως αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.








Πηγή:
http://boraeinai.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html